บทที่ 92 ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้

"ทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้ามา?บุ่มบ่ามจริงๆ!"

หวังหูตะโกนด่าลูกน้องของตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ไม่งั้นต้องโดนพวกนี้ทำให้เดือดร้อนแน่ๆ!

"พี่เสือคุณเย่อผม..."

ลูกน้องหน้าซีดมองไปยังหวังหูราวกับอย่างจะพูดอะไรบางอย่างท่าทางกังวลมาก

หวังหูหันหน้ามาเมื่อเห็นว่าเย่อเทียนไม่ได้โกรธอะไรก็เลยโบกมือ

"มีเรื่องอะไรรีบพูดมาไม่เห็นว่าฉันกำลังยุ่งหรือไง?"

"ครับๆๆ!"ลูกน้องรีบวิ่งไปข้างๆเขาแล้วยื่นหัวไปใกล้ๆหูของเขา

โดยที่ไม่รู้ว่าพูดอะไรสีหน้าหวังหูเปลี่ยนไปดูแล้วกังวลมาก

"ได้ฉันเข้าใจแล้วแกไปจัดการหยุดคุณชายเจียก่อนฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"

หลังจากที่ลูกน้องตอบรับราวกับได้รับคำสั่งจากเจ้านายไม่กล้าแม้แต่จะมองเย่อเทียนหันหน้าก็รีบออกไป!

หวังหูถอนหายใจและมองไปที่เย่อเทียนอีกครั้ง:"คุณเย่อผมต้องขออภัยจริงๆผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อยคุณว่า..."

เย่อเทียนโบกมือเบาๆเป้าหมายของเขาคือจ้างรุยคนอื่นไม่ต้องถามถึง!

"ขอบคุณคุณเย่อผมจะรีบกล้ามา"

หลังจากที่หวังหูพูดจบทันทีที่ออกจากห้องวีไอพีสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีเลย

คุณชายเจียเจียหยวนมาแล้วมาหาเรื่องถึงที่เลย!

แต่ว่าลูกชายของผมว่าเมืองจะไปผิดใจได้ยังไง?

อีกอย่างหวังหูคิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกว่าเขาไปทำเรื่องอะไรผิดใจเจ้าเมืองน้อยท่านนี้

ที่บาร์เพลงทั้งหมดหยุดลงทันทีในขณะนี้

แขกที่กำลังสนุกสนานในตอนแรกตอนนี้ได้ยืนอยู่ข้างๆแม้แต่หายใจก็ไม่กล้าเสียงดัง

ได้แต่มองชายหนุ่มข้างๆบาร์สายตาเต็มไปด้วยความกลัว

"ไอ้เชี่ยไอ้สวะหวังหูหนีไปไหนแล้ว?รีบให้มันมาพบฉันเดียวนี้แม้แต่พี่น้องของฉันมันยังกล้าแตะวันนี้ฉันจะรื้อบาร์นี้ทิ้งซ่ะ!"

ชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดที่ไม่ตามประแสขาข้างหนึ่งเหยียบบนโต๊ะบาร์ในปากได้คาบไม้จิ้มฟังไว้

ดูแล้วราศีจับไม่ใช่น้อยแต่นิสัยร้ายไปหน่อย

"คุณชายเจียพี่....พี่หวังจะมาเดี๋ยวนี้แต่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆครับ!"

ในฐานะนักสู้หมายเลข1ของหวังหู,ต่อให้ภายในใจจะกล้วแค่ไหนก็ต้องใจกล้าพูดออกไป

มิฉะนั้นแค่คำสั่งเดียวของคุณชายเจียบาร์แห่งนี้ก็ต้องปิดลงทันที!

"เข้าใจผิดเหรอ"เรื่องนี้เจียหยวนพูดออกมาอย่างเย็นชา"อัดพี่น้องของฉันขนาดนี้ยังหาพูดว่าเข้าใจผิดอีกหรือ?เห็นฉันเป็นคนตาบอดหรือไง?"

เขาชี้ไปยังปากของเมิ้งไห่ที่ปิดแผลเอาไว้ใบหน้าเขียวช้ำหัวของซุนหมิงก็ได้พันแผลเอาไว้

ทั้งคู่มีสีหน้าโกรธเคืองไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ช่างตลกจริงๆ

"นี้……"

หูเหลียงพูดอะไรไม่ออก!

เรื่องในวันนี้เขาก็ได้ข่าวมาแล้วตอนแรกก็คิดว่าเป็นแค่คนธรรมดาก็ให้มันผ่านไป

แต่คาดไม่ถึงว่าไอ้สองคนนี้จะเป็นพี่น้องของคุณชายเจีย

คราวนี้ปัญหาใหญ่แล้ว!

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระเรียกหวังหูออกมาโดยเร็วมิฉะนั้นอย่าโทษที่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!"

เจียหยวนพูดออกมาและไม่มีช่องให้เจรจา!

คุณชายเมิ้งโดนหวังหูกระทืบในถิ่นของตัวเอง?

วันนี้ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างต่อไปจะเป็นผู้ตรวจการในเมืองหลงเฉิงได้ยังไง?

อีกอย่างถ้าได้รู้จักกับคุณชายเมิ้งแล้วต่อไปถ้าเข้าไปในเมืองหลวงก็เดินเชิดหน้าได้ยังสบายๆ?

"ยังไม่รีบไปอีก!"

เมื่อเห็นหูเฉลียงนิ่งเจียหยวนก็ยิ่งโมโห

"ครับๆคุณชายรอสักครู่!"

หูเฉลียงตอบรับกำลังจะหันหน้าได้เห็นหวังหูถือไวน์เกรดสูงแล้วเดินเข้ามา

"คุณชายเจียทำไมถึงโมโหขนาดนี้ครับ?คุณใจเย็นๆเมื่อวันผมเพิ่งได้ไวน์ชั้นดีมาหนึ่งขวดไม่ง่ายเลยที่คุณชายจะมาเรามาดื่มด้วยกันสักแก้วดีไหม!"

หวังหูเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ก่อนหน้านี้เจียหยวนก็ไม่ใช่ไม่เคยมามีเรื่องเอาไวน์สักขวดหรือผู้หญิงหนึ่งคนก็จัดการได้แล้ว!

แต่คิดแล้วคราวนี้ก็คงจะเหมือนคราวก่อนๆ!

แต่ใครจะรู้หลังจากที่มาตรงหน้าของเจียหยวนแล้วเพิ่งจะรู้ว่าอารมณ์เขาไม่ได้ดีขึ้นเลย!

"คุณชายเจียนี่คุณ..."

"หวังหูไม่ต้องมายิ้มให้ฉัน!"คราวนี้เจียหยวนไม่ไว้หน้าเขาเลย

"แกทำร้ายพี่น้องของฉันวันนี้แกต้องอธิบายไม่งั้นหลังจากคืนนี้ในหลงเฉิงจะไม่มีคนชื่อหวังหูอีกต่อไป"

พูดจบเขาก็ปัดมือโดยไม่เกรงใจทำให้ไวน์ที่ถืออยู่ในมือของหวังหูร่วงลงพื้น

ไวน์ราคาแพงพริบตาก็ราดบนพื้น!

"พี่น้องของคุณชายเจีย?"

หวังหูพึมพำในใจตอนนี้เขาก็สังเกตเห็นเมิ้งไห่และซุนหมิงที่อยู่ข้างๆ!

"ไอ้หนูคาดไม่ถึงล่ะซินะหึกล้าทำร้ายพวกเราวันนี้ฉันจะทำให้ตายยังดีกว่ามีชีวิตอยู่!"

ซุนหมิงตะคอกแล้วก็พูดข่มขู่ขึ้นมา!

เมิ้งไห่ยืนขึ้นมาเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันเขาก็กัดฟัง

"เสี่ยวเจียคนนี้แหละรีบเรียกคนเร็วฉันจะทรมารมันให้ถึงที่สุด!"

"นี้……"

หวังหูตกตะลึง!

เสี่ยวเจีย?

ไอ้หมอนี่เรียกคุณชายเจียว่าเสี่ยวเจีย?แล้วเขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่?

หวังหูรู้สึกตื่นเต้น!

คงไม่ได้ไปเหยียบเท้าคนใหญ่คนโตนะ?

"คุณชายเจียฟังผมอธิบายก่อนเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ"หวังหูเหงื่อแตก!

"เข้าใจผิดเข้าใจผิดเชี่ยอะไร!"เมิ้งไห่ถุ้ยออกมาเกือบทำให้ฟังปลอมที่ไปทำมาใหม่หลุดออกมาด้วย!

"แค่เข้าใจผิดแต่อัดฉันจนเป็นแบบนี้?"

"ใช่แล้ว!"ซุนหมิงพูดเสริมเข้ามา:"ก็แค่เพื่อคนเลวๆคนหนึ่งไม่ใช่หรือ?อย่าคิดว่าฉันไม่เตือนแกนะแกได้ก่อเรื่องใหญ่แล้ว!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หวังหูมีเพียงความคิดเดียวในใจของเขา

จบแล้ว!

เจียหยวนหึออกมาน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่"หวังหูแกได้ยินแล้วใช่ไหม?อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้าแกนะฉันให้แกสองทางเลือก!"

ในขณะที่เขาพูดเขาชูสองนิ้ว:"คุกเข่าลงและขอโทษพี่น้องของฉันหรือไม่ก็ต่อไปในเมืองหลงเฉิงจะไม่มีคนชื่อหวังหูอีกแล้วแกเลือกเอาเอง!"

"ไม่ถูกต้องแกต้องเรียกไอ้คนเลวคนนั้นออกมาด้วย!"

เมื่อคิดถึงเหตุผมที่ตัวเองโดนอัดก็เพราะไอ้คนเลวคนนั้นเมิ้งไห่พูดแทรกด้วยความโมโห

"ใช่!"ซุนหมิงตะโกนอย่างเหยียดหยาม:"ทางที่ดีต้องเรียกไอ้สวะเย่อเทียนออกมาด้วยวันนี้จัดการพวกมันทีเดียวเลย!"

มีเจียหยวนอยู่ซุนหมิงไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย!

แม้ว่าชื่อเสียงของตระกูลเมิ้งจะดังมากแต่ว่าพวกเขาอยู่เมืองหลวงภูเขาสูงฮ่องเต้อยู่ไกล!

นอกจากนี้มังกรจากแดนไกลสู้งูเจ้าถิ่นไม่ได้!

แต่เจียหยวนต่างออกไปเขาเป็นลูกชายของผู้ว่าเมืองและเป็นคุณชายอันดับหนึ่งในเมืองหลงเฉิง

ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้ไปเรียนที่เมืองอื่นจะมีคนชื่อสวีเทียนหมิงหรือ?

ในความคิดของซุนหมิงต่อให้เย่อเทียนจะซ่าแค่ไหนเขาไม่กล้าทำอะไรเจียหยวนอย่างแน่นอน!

"คุณชายเจียนี่..."

สีหน้าของหวังหูดูไม่ดีถึงขีดสุด

จะให้เขาขอโทษนั้นก็ไม่มีทาง!

แต่ถ้าเรียกเย่อเทียนออกมาและแม้แต่ส่งตัวลูกบุญธรรมของเย่อเทียนออกมางั้นหรือ?

เขาจะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง?

"ไม่ได้ยินที่คุณชายเมิ้งพูดหรือไง?ยังไม่ไปเรียกเย่อเทียนออกมาอีก?

เมื่อเห็นหวังหูเป็นแบบนี้เจียหยวนชะงักและพูดขู่อีกครั้ง

"ให้แกห้านาทีถ้ายังไม่เห็นเย่อเทียนฉันจะถลกหนังแก!"

เจียหยวนพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม:"ฉันอยากเห็นเหมือนกันไอ้เย่อเทียนคนนั้นตกลงมันแน่แค่ไหนกัน!"

เมื่อเผชิญหน้ากับสามคุณชายที่ก้าวร้าวหลังของหวังหูเปียกไปด้วยเหงื่อ

ด้วยความสิ้นหวังเขากัดฟันและทำได้เพียงขอให้เย่อเทียนออกมา!

เพราะเรื่องเท่านั้นเกิดขึ้นเพราะเขาเย่อเทียนคงไม่นิ่งดูดายมั้ง?

กำลังจะหันหลังกลับแต่ได้ยินเสียงเบาๆดังขึ้น

"ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้ฉันมาเองได้!"