บทที่ 220 เขียวเหมือนตะไคร้บนกระดองเต่า

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของหยางไฉ่เอ๋อร์ก็ดังขึ้น

สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังตัวเธอโดยไม่ได้นัดหมาย

ผู้อาวุโสหยางคว้าไม้เท้าเคาะพื้นเบา ๆ “ห้ามรับสาย！ปิดเครื่องไปเลย...