บทที่ 102 เวลามีค่า

มองตามโจวเหม่ยหยูน หลินฉ่ายเวย ยังมีโจวเหม่ยหลิงพวกเขาเดินยกเท้าสูงจากไปด้วยความมั่นใจ หลินเจิ้นสงใช้ก้นนั่งลงบนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าที่จนปัญญา
ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกหมดแรง...