บทที่ 441

เสียงที่ไม่แน่ชัดนั้น เป็นเหมือนคำตัดสินโทษประหารของซือเหวินปิน
ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ เหงื่อที่เย็นยะเยือกไหลผ่านลงบนหน้าผาก เขาถือโทรศัพท์ด้วยร่างกายที่สั่นเทาไปทั้งตัว
“ไอ้โง่...