บทที่ 440

“ลูกชาย แกเป็นอะไรไป?”
สังเกตเห็นว่าสีหน้าของซือเหวินปินไม่ปกติ ซือฉี่เหิงก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“พ่อครับ ผมไม่เป็นไร…”
มุมปากของซือเหวินปินฝืนยิ้มออกมา พูดด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
นาทีนี้เขารู้สึกเพียงเสื้อผ้าได้เปียกเหงื่อเย็นชุ่มไปหมดแล้ว
อยู่โตมาขนาดนี้...