บทที่ 441หมดตัว

ฉีเติ่งเสียนขอให้ผู้บริหารระดับสูงของซานตงคลับยิงเป้าด้วยกันหลังจากนั้นก็ได้สวีเอ้าเสวี่ยอยู่

ข้างๆคอยรินชารินน้ำให้

ทำเรื่องที่ไร้ยางอายนี้เพื่อฉีเติ่งเสียนสวีเอ้าเสวี่ยทำได้แค่กลืนความโกรธและทำหน้าที่เลขาชั่วคราวของเขารินชารินน้ำโดยไม่ยบ่นอะไรบางครั้งยังต้องช่วยเขาเติมกระสูน

ทั้งชีวิตนี้ของเธอไหนจะเคยอะไรน่าอัปยศอย่างนี้?

"ฉันไม่ค่อยได้มาคลับพวกคุณต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีดูแลแขกให้ดี"ขณะที่ฉีเติ่งเสียนดื่มกาเเฟที่สวีเอ้าเสวี่ยยื่นให้แล้วพูดเบาๆ

ทุกคนดูเหมือนว่ากำลังฟังบทเรียนอยู่ต่างก็พยักหน้าและก้มโค้งให้

ฉีเติ่งเสียนกล่าว:"เงินปันผลปีใหม่ปีนี้ทุกคนควรเพิ่มเงินปันผลเป็นสองจุดพวกคุณขายแรงงานผมก็ไม่ใช่คนขี้เหนียวอะไร"

ใบหน้าของทุกคนต่างก็แสดงรอยยิ้มออกมาทันทีแม้จะรู้สึกขอบคุณสวีเอ้าเสวี่ยเล็กน้อยถ้าไม่ใช่ว่าเพราะเธอรีบมาจงไห่เพื่อทวายหัวทำให้ฉีเติ่งเสียนทำงานได้มากขนาดนี้บางทีคนเขาอาจจะไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น
ถ้าสวีเอ้าเสวี่ยสามารถเดาความคิดที่แท้จริงในใจของเขาได้คงจะกระอักเลือดตาย

ระหว่างฉีเติ่งเสียนกำลังอบรมให้ทุกคนอยู่นั้นมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเป็นพี่ชายคนโตของสวีเอ้าเสวี่ยสวี่เอ้าหลง

"พี่ชายทำไมพี่ถึงมาที่นี่ได้"หลังจากที่สวีเอ้าเสวี่ยเห็นเขาใบหน้าของเธอยิ่งดูไม่ได้มากขึ้น

สถานการณ์ตอนนี้ของตัวเองก็น่าอายมากแล้วยังถูกคนที่รู้จักเห็นอีกนั่นเป็นเรื่องที่น่าอายอย่างมากยิ่งไม่ต้องพูดถึงนี่ยังเป็นญาติของเธอซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธออีก!

สวีเอ้าหลงตั้งใจมาจากเมืองหลวงเห็นว่าสวีเอ้าเสวี่ยรินชารินน้ำให้ฉีเติ่งเสียนตั้งนานแล้วขณะนี้ใบหน้ามืดมนไปหมด

สวีเอ้าหลงเสียงเย็นกล่าว:"ฉันมานี่เพื่อไม่ให้เธอทำให้ตระกลูสวีขายขี้หนาอีก!"

หลังจากที่พูดจบเขายกมือขึ้นแล้วตบไปที่ใบหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยอย่างจัง

หัวของสวีเอ้าเสวี่ยยังถูกฟาดอีกด้วยคนหยิ่งผยองอย่างเธอในเวลานี้พูดอะไรไม่ออกสักคำ

เป็นดังที่สวีเอ้าหลงพูดเธอในตอนนี้เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลสวีอย่างแท้จริง

"ถ้างั้นพี่ก็บอกฉันสิว่าฉันควรทำยังไงทำยังไงถึงจะไม่ทำให้ตระกูลสวีขายหน้า?!"สวีเอ้าเสวี่ยกัดฟันถาม

แม้แต่ใจของเธอในตอนนี้ยังรู้สึกว่ามันเริ่มเย็นพบเจอกับความล้มเหลวขนาดนี้ไม่มีใครถามไถ่สาระทุกข์สุขก็ช่างแม้แต่ญาติของเธอยังไม่หยุดที่จะตำหนีหรือทรมานเธอ

สวีเอ้าหลงมองดูสวีเอ้าเสวี่ยยากที่จะคาดเดากล่าว"ถ้าฉันเป็นเธอคงเลือกที่จะไปตายเเล้ว!"

สวีเอ้าเสวี่ยช็อกไม่คิดเลยว่าปากของสวีเอ้าหลงจะพูดคำแบบนี้ออกมาได้!

ไม่นึกเลยว่าเขาจะให้ตัวเอง......ไปตาย?!

"เธอไปตายแล้วหนี้ทุกอย่างจะหมดไปตระกูลสวีของเราก็จะลดภาระไปได้มากเลยทีเดียวถึงยังไงคงไม่มีใครทวงเงินในบ้านของงานศพหรอกนะ"สวีอ้าหลงกล่าวอย่างน่าเศร้า

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าว"ไม่ใช่ว่าฉันบอกแล้วเหรอตอนฉันกลับไปเมืองหลวง?หนี้ที่ข้างไว้มันเป็นเรื่องของฉันทั้งหมดฉันจะคืนให้หมดแค่ให้เวลาฉันหน่อย!

สวีเอ้าหลงกล่าว"เวลา?เวลาของแบบนี้เธอจ่ายเงินก็ซื้อไม่ได้พวกเราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น!"

พูดจบเขาหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากระเป๋า

"กินมันสะจบเรื่องทั้งหมดนี้!"สวีเอ้าหลงเสียงเย็นกล่าว

เวลานี้ฉีเติ่งเสียนยิ้มขึ้นกล่าวว่า"คุณคือลูกพี่ลูกน้องของสวีเอ้าเสวี่ยสวีเอ้าหลงใช่มั้ย?"

สวีเอ้าหลงหันไปมองเขากล่าว"นายก็คือฉีเติ่งเสียนสินะหมาจรจัดที่ถูกขับออกจากเมืองหลวงในตอนนั้น!"

ฉีเติ่งเสียนไหวไหล่กล่าว"ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกับตระกูลสวีเทียบกันแล้วใครกันแน่ที่เหมือนหมาจรจัด?"

สวีเอ้าเสวี่ยรับยาเม็ดนั้นมาจากมือของสวีเอ้าหลงเรียบร้อยแล้วสีหน้าดูมืดมนและะซับซ้อน

"ถ้าตระกูลสวีอยากล้มละลายละก็คุณสามารถบังคับให้เธอกินยาเม็ดนี้ได้ดังนั้นเมื่อฉันลงมือกับตระกูลสวีก็ไม่ต้องไว้หน้าเธอแล้ว"

"ถึงยังไงควมสัมพันธ์หนึ่งคืนความผูกพันตลอดชีวิต"

"พวกเรากี่วันรวมๆแล้วบุญคุณครั้งนี้ก็ไม่ต่ำกว่าร้อยวัน"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงเขามองด้วยสายตาที่เย็นชา

สวีเอ้าหลงหัวเราะเสียงดังลั่นทันทีกล่าว"ฉีเติ่งเสียนนายคิดว่าตระกูลสวีจะจัดการเธอไม่ได้เหรอ?"

"นายคิดว่ามรดกในตระกูลสวีของเรามันตื้นขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"สวีกรุ๊ปเป็นอะไรที่คุณอยากให้มันล้มละลายมันก็จะล้มละลายอย่างงั้นเหรอ?"

สวีเอ้าเสวี่ยหันกลับมามองสวีเอ้าหลงด้วยความตกใจกล่าว"คำพูดของคุณหมายความว่ายังไง?"

สวีเอ้าหลงมองเธอพูดเบาๆ"เธอมันก็แค่คนนอกรีตเอาเธอมาทิ้งไว้ที่จงไห่ก็เพื่อให้ตระสวีได้ยื่อเวลา"

"แต่ตอนนี้ถึงเวลาแล้ววตระกูลสวีก็พร้อมแล้ว"

"เขาอยากให้สวีกรุ๊ปล้มละลายมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้ว!"

หลังจากที่สวีเอ้าเสวี่ยได้ยินคำนี้เจ็บปวดจนหัวใจจะแตกออกจากกันไม่คิดเลยตัวเองต้องเจอความอัปยศนี้มันไม่ใช่การประนีประนอมกับฉีเติ่งเสียนแต่ก็แค่เพื่อยื้อเวลาให้ตระกูลสวีงั้นเหรอ!

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วเพื่อที่จะก้าวไปอีกขั้นในการทำให้ตัวเธอหมดประโยชน์และยังบังคับให้เธอไปตายอีก......

แล้วความอัปยศที่ฉันพบเจอในหลายวันมานี่มีค่าอะไร?แล้วที่ฉันคอยประจบประแจงโทรศัพท์หาพวกคนใหญ่คนโตเพื่ออะไร?

"ตระกูลให้กำเนิดเธอเลี้ยงเธอไม่ใช่เรื่องง่ายตอนนี้เป็นเวลาที่เธอควรตอบแทนนบุญคุณแล้วกินมันสะทุกอย่างจะจบลงทุกคนจะจดจำการมีส่วนร่วมของเธอ"สวีเอ้าหลงพูดอย่างเย็นชาบังคับให้สวีเอ้าเสวี่ยกินยาที่สามารถจะเอาชีวิตคนได้

แต่ฉีเติ่งเสียนทำแค่ส่ายหัวกล่าวยิ้มๆ"เหมือนว่าตระกูลสวีมั่นใจมากว่าตัวเองพร้อมเเล้วสามารถเล่นไพ่กับฉันได้อีกครั้งแล้ว?"

สวีเอ้าหลงกล่าวอย่าไงไม่เเยแส:"ฉีเติ่เสียนตอนนี้นายก็หยิ่งยโสไปเถอะพวกเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะค่อยๆเล่นดูว่าใครจะตายก่อนก็พอเเล้ว!"

แต่ในขณะนี้สวีเอ้าเสวี่ยกลับหัวเราะเยาะแล้วโยนยาในมือทิ้งกล่าว"พวกคุณให้ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำอย่างนั้นเหรอ?"

ดวงตาของสวีเอ้าหลงเบิกกว่างกล่าวด้วยความโกรธ"เธอกล้าไม่เชื่อฟังงั้นเหรอ?"

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวอย่างเหยียดหยาม"นักฆ่าสองคนที่มาฆ่าฉันก็เป็นคนที่พวกคุณหามาสินะ?"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ในใจของเธออดไม่ได้จะรู้สึกโกรธมากขึ้นไม่คิดเลยว่านักฆ่าสองคนจะเป็นคนที่บ้านหามานอกจากนี้เธอยังต้องทนทีมานกับความอัปยศมากมายเพียงเพราะฉีเติ่งเสียนช่วยชีวิตเธอไว้

"ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องตาย!"สวีเอ้าหลงกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

"ตอนนี้สวีเอ้าเสวี่ยเป็นคนของฉันเธอจะตายหรือไม่ตายขึ้นอยู่กับฉัน"ฉีเติ่งเสียนโบกมือไปมาเอื้อมมือไปวางไว้บนไหล่ของสวีเอ้าเสวี่ย

สวีเอ้าเสวี่ยสบัดมือเขาออกเหมือนถูกไฟช็อตกล่าวด้วยความโกรธ"อย่ามาแตะต้องฉัน!"

ฉีเติ่งเสียนกลับเอื้อมมือไปกอดเธอไว้ไม่สนว่าเธอจะต่อต้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม"หรือคุณอยากเห็นสวีกรุ๊ปล้มละลาย?ความพยายามทั้งหมดของคุณจะไร้ประโยชน์ใช่มั้ย?"

จู่ๆสวีเอ้าหลงก็ยิ้อย่างรังเกรียจกล่าว"ทุกสิ่งที่คุณพูดมามันว่างเปล่าตอนนี้คุณไม่มีความสามารถที่จะมาทำให้สวีกรุ๊ปล้มละลายได้"

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวเบาๆกล่าว"ตระกูลสวี?"

"อา......"

รอยยิ้มของเขาแสดงงความดูถูกตระกูลสวี

หลังจากนั้นเขายื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วกล่าวว่า"พวกคุณคิดว่าฉนไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ?"

"ช่วงเวลาที่สวีเอ้าเสวี่ยมาหาฉันที่จงไห่พวกคุณตั้งใจส่งไปประเทศเสวี่ยเป็นพิเศษพบผู้มีอำนาจวิโนกราดอฟ"

"วิโนกราดอฟสัญญาว่าจะกดดันอวี๋กูซินสจีบังคับให้เขาเอาห้าหมื่นล้านทองที่เขาเอาไปคืนฉันและจะสนับสนุนเงินจำนวนหนึ่งให้พวกคุณใช่มั้ย"

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้สวีเอ้าหลงเลิกคิ้ว