บทที่ 1703 พายุฝนฟ้าคะนอง

เฉินหยูรู้วิธีที่จะยั่วและควบคุมใจคนอื่นได้เป็นอย่างดี

อย่างไรเสียที่ผ่านมาช่วงเวลาที่เธอมาอยู่ในเมืองหลวง เธอไม่เคยเข้าหาฉีเติ่งเสียนอย่างใกล้ชิด แต่กลับทำเช่นนั้นในวันอำลา

มันไม่ทำให้พระอัครสังฆราชต้องคิดถึงเธอจนใจสั่นเหมือนปีศาจราตรีที่ถูกแขวนอยู่กลางลานโดนลมพัดมาก็สั่นไหวไปมาหรอกเหรอ?...