บททึ่ 1735 โอกาสเดียวเท่านั้น

เย่เฉินตาบอดแล้ว!

ต่อหน้าเขา เป็นภวะ ความว่างเปล่า มองไม่เห็นอะไร แม้แต่ร่องรอยของแสงก็มองไม่เห็น มีเพียงความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุด

เขามองลงตัวเองโดยไม่รู้ตัว ยกฝ่ามือขึ้น...