บทที่ 627 ยอมรุกรานราชานรก แต่อย่ารุกรานเยี่ยชิว

ณ มุมหนึ่งของบ้านตระกูลเฉียน

“เจ็บ... เจ็บ... แม่ รีบปล่อยผมเร็วๆ” เฉียนตัวตัวร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่จูเสวี่ยเหมียวคว้าหูของเขาไว้

จูเสวี่ยเหมียวปล่อยมือ แล้วพูดด้วยความโกรธว่า...