บทที่ 2672 ความหวัง

ฉากนั้นเงียบและได้ยินเสียงเข็มร่วงหล่น

ทุกคนตกตะลึง จ้องมองอย่างงุนงงไปยังหญิงสาวในรถเข็นที่ยกมือขึ้น

แม้แต่ตัวหญิงสาวเองก็ยังตะลึงงัน

ฉันเป็นอัมพาตนี่นา?

ไม่ใช่ว่าฉัน....ฉันขยับแขนขาไม่ได้เหรอ?

แล้วทำไม

ฉีสุ่ยเยว่เบิกตากว้าง...