บทที่ 1250 หงุดหงิด, นี่ไม่เหมือนกับที่ตนเองเป็น

ซื่อเฉิงไม่ได้นั่งอยู่บนหลังม้าและมองลงมาอย่างเย่อหยิ่ง แต่เขาลงมาจากหลังม้า จากนั้นก็เดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของเสด็จอาเก้า รักษาระยะห่างจากเสด็จอาเก้าพอสมควร

ดวงตาทั้งสี่จ้องประสานกัน...