บทที่ 327 เข้าวัง, เรื่องนี้ไม่อาจปล่อยปละละเลย

เฟิ่งชิงเฉินคิดว่านางมีสายตาที่มองผู้คนออกได้ นางสามารถเห็นได้ว่าความกังวลของซุนเจิ้งเต้านั้นไม่ใช่การเสแสร้ง และยังเห็นถึงความโศกเศร้าในดวงตาของซุนเจิ้งเต้า ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามซ่อนมันอย่างสุดความสามารถแต่นางก็ยังเห็นมันอยู่ดี...