บทที่ 1395(2) ไปกันเถอะ, ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า

เฟิ่งชิงเฉินถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก สมองของนางโล่งไปหมด คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

นางไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยอ่อนแอเหมือนกับตอนนี้ ร่างกายของนางราวกับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เหมือนกับโคลนที่อ่อนนุ่ม...