บทที่ 4 คนไร้ค่า เตรียมรับการตบแล้วหรือยัง？

กินยาแก้หวัดเสร็จ เฉินผิงอานนี่ถึงจะออกจากบ้านขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน……

เพิ่งเดินไปถึงห้องรักษาความปลอดภัย เฉินผิงอานก็ได้ยินรปภ.สองสามคนกำลังวิจารณ์ซุบซิบอะไรที่หน้าประตูรักษาความปลอดภัย พอเห็นเฉินผิงอานมาสองสามคนก็หยุดการวิจารณ์

“ทำไม หน้าของผมมีของสกปรกเหรอ？”

มองเพื่อนร่วมงานที่เวลาปกติพูดเล่นด้วยกันต่างก็มองตัวเองด้วยสายตาที่แปลกไป เฉินผิงอานเพียงรู้สึกว่ามีความแปลกประลาดในทันที

“งั้นพวกคุณมองผมอย่างนี้ทำอะไร？”

รปภ.ผอมคนหนึ่งเดินขึ้นมาข้างหน้ายื่นมือลูบหน้าผากของเฉินผิงอาน

“ไม่ใช่ ผมพูดว่าผิงอาน คุณไม่ได้ป่วยใช่ไหม？”

“เปล่านะ ทำไมเหรอ？แปลกประหลาด……”

เฉินผิงอานรู้สึกว่าสองสามคนนี้ดูแปลก ๆ ปกติก็ไม่ใช่อย่างนี้

“เมื่อวานตอนเย็นคุณไปห้องโถงชั้นล่างของบริษัทความงามเซิ้งซื่อหาภรรยาแล้ว？”

“ใช่ พวกเขาต่างก็พูดว่าเป็นคุณและยังพูดว่าคุณอาจจะสมองมีปัญหา？”

รปภ.สองสามคนพลัดกันพูด ในที่สุดเฉินผิงอานก็ฟังเข้าใจว่าสองสามคนนี้พูดถึงเรื่องอะไรแล้ว

“นั่นไม่ใช่ผม เมื่อวานตอนเย็นก็กลับบ้านไปนานแล้วนี่ไปฟังใครพูดมาล่ะ！”

เฉินผิงอานก็รู้สึกว่าเมื่อวานเย็นหน้าขายหน้ามาก แล้วก็พูดอย่างฝืนยิ้มทันที

ถึงแม้จะแต่งงานกับไป๋ฉิงเฉินมาสามปีแต่คนที่รู้กลับน้อยมาก ดังนั้นรปภ.เหล่านี้เดิมทีก็ไม่รู้ว่าเฉินผิงอานมีภรรยาที่สวยมากคนหนึ่ง

“ทำอะไรกัน ไม่ต้องไปทำงานกันแล้วเหรอ？”

ในขณะที่สองสามคนยังอยากที่จะเอ่ยปากนั้น จู่ๆ ประตูด้านนอกห้องรักษาความปลอดภัยก็มีเสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้น ตามมาด้วยผู้ชายวัยกลางคนที่ร่างกายกำยำใส่ชุดเครื่องแบบรปภ.เดินเข้ามา

คือซุนต้าหย่งหัวหน้ารปภ.ของมหาวิทยาลัยเมืองปิน

“โย่ว นี่ไม่ใช่นายน้อยเฉินผิงอานที่ฝ่าสายฝนไปหาภรรยาที่ปากประตูบริษัทความงามเซิ้งซื่อเหรอ？ทำไมวันนี้ยังมีเวลาว่างมาทำงานได้ล่ะ？ทำไม ภรรยาสวยไม่รู้จักคุณเหรอ？”

เฉินผิงอานไม่มีอะไรจะพูดทันที เมื่อเย็นฝนตกหนักเฉินผิงอานคิดว่าจะส่งร่มไปให้ไป๋ฉิงเฉินแล้วก็กลับบ้านด้วยกัน แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะกระจายมาถึงห้องรักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยเมืองปิน？

นี่ออกจะแปลกประหลาดไปหน่อยล่ะมั้ง？

“ทำไม นายน้อยเฉิน นายน้อยเฉินผิงอาน ไม่ได้เอาใจใส่ภรรยาคนสวยของคุณให้มากหน่อยเหรอ ？”

ซุนต้าหย่งมองเฉินผิงอานที่ใส่ชุดเครื่องแบบรปภ.ทั้งตัว อดไม่ได้ที่จะยิ้มเย้ยหยัน

เห็นชัดมากว่าก็คือประชัดประชัน

“หัวหน้าซุน ผิงอานบอกแล้วไม่ใช่เขา คงจะมีคนมองผิดล่ะมั้ง ？”

สำหรับซุนต้าหย่งคนนี้ รปภ.เล็ก ๆ สองสามคนนี้เห็นชัดว่าต่างก็ไม่ชอบ อีกทั้งความหมายที่ประชดประชันเฉินผิงอานนี้ก็เห็นชัดมาก

“ไม่ใช่เขา？ไม่ใช่เขาก็แปลกแล้ว เฉินผิงอานทำไมคุณโง่วิ่งไปจับสาวสวยคนหนึ่งของด้านล่างตึกบริษัทความงามเซิ้งซื่อแล้วเรียกว่าภรรยา ตอนนี้ไม่ยอมรับแล้วล่ะ？เมื่อก่อนดูไม่ออกจริง ๆ คุณที่เป็นคนขี้ขลาดอย่างนี้ยังมีความกล้าอันนี้ด้วย……”

ซุนต้าหย่งมองเฉินผิงอานที่ยืนอยู่ต่อหน้าประตูห้องรักษาความปลอดภัยกลับมีความรู้สึกที่น่าขำมาก

บนใบหน้าเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ในใจกลับคิดที่จะเอาไอ้หมอนี่ที่ได้ล่วงเกินนายน้อยฟางจัดการให้กระเด็นออกไปในวันนี้ในฐานะที่กล้าแย่งผู้หญิงกับนายน้อยฟาง

แต่ถึงแม้หลังซุนต้าหย่งได้ยินข่าวนี้แล้วก็คิดไม่ถึงเล็กน้อย ตั้งแต่ไหนมาเฉินผิงอานที่รักษากฏระเบียบจะแอบซ่อนได้ลึกอย่างนี้

จากที่ในโทรศัพท์ของฟางซื่อหวาในที่สุดเขาก็ฟังได้อย่างชัดเจน เรื่องนี้แทบจะเป็นเรื่องจริง

แต่แล้วยังไง เฉินผิงอานก็แค่รปภ.เล็กๆ ที่ไม่ต้องการความก้าวหน้าคนหนึ่งจะสามารถแข่งอำนาจกับประธานหนุ่มของบริษัทความงามเซิ้งซื่อได้ยังไง นี่ไม่ใช่หาเรื่องฆ่าตัวเองตายหรอกเหรอ？

“เรื่องนี้ จริงสิ……”

ได้ยินซุนต้าหย่งพูดอย่างนี้ รปภ.สองสามคนต่างก็หันไปทางเฉินผิงอานทันทีในสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เฉินผิงอานมองซุนต้าหย่งที่อยู่ต่อหน้านี้ เขารู้ว่าซุนต้าหย่งไม่ชอบเขามานานแล้ว เรื่องครั้งนี้เป็นไปได้มากที่ซุนต้าหย่งจะกระจายข่าวออกมาแต่ซุนต้าหย่งจะรู้ได้ยังไงล่ะ？

ตัวเองยังไงก็ได้ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายไปก็จะมีผลกระทบต่อฉิงเฉินมาก

เฉินผิงอานมองซุนต้าหย่งถามทันทีว่า“เรื่องนี้เป็นคุณที่แพร่กระจายข่าวออกมาใช่ไหม？”

ก็ไม่ปิดบัง จากที่ซุนต้าหย่งเหยียบเข้ามาในห้องรักษาความปลอดภัย เฉินผิงอานก็รู้ว่าเป้าหมายคือเขา

“ผมกระจายข่าว？เรื่องนี้ยังต้องให้ผมกระจาย？ทำไมเฉินผิงอานนายน้อยเฉินของพวกเราหรือว่าจะตีผม ดุท่าทางของคุณแล้วอดไม่ได้ที่จะฉีกผมเป็นชิ้นๆ ล่ะสิ”

เห็นเฉินผิงอานที่อยู่ต่อหน้ากำหมัดแน่นมีท่าทางที่โมโห ซุนต้าหย่งก็ยิ้มพูดด้วยหน้าที่ไม่แยแส

จากผ่านการตรวจสอบสำหรับเฉินผิงอาน ซุนต้าหย่งรู้ชัดเจนดีเป็นลูกเขี่ต่ำต้อยไม่มีฐานะอะไรในบ้านตระกูลไป๋ กระทั่งทุกคนในบ้านต่างก็ไม่ยอมที่จะยอมรับ ถ้าไม่งั้นจะมาเป็นรปภ.ที่ต้อยต่ำที่นี่ได้ยังไง

“ไปเถอะ ผิงอานพวกเรายังต้องไปลาดตระเวนนะ……ไป ไป……”

รปภ.ผอมที่อยู่ด้านข้างตบไหล่ของเฉินผิงอานแล้วก็ลากเฉินผิงอานไปข้างนอก

เหล่านี้ต่างเป็นรปภ.เล็กๆ ที่เวลาปกติหยอกล้อเล่นกัน รู้อยู่แล้วว่าซุนต้าหย่งตั้งใจที่จะหาเรื่องเฉินผิงอานก็ไม่หวังว่าเฉินผิงอานจะเสียเปรียบ ก็คิดหาทางลากเฉินผิงอานออกห่างจากที่นี่

“ฮึ ๆ พวกคุณไปลาดตระเวนในโรงเรียนแต่เขาอยู่ก่อน！”

ซุนต้าหย่งจะไม่ทิ้งโอกาสนี้ไปแน่นอน อีกทั้งซุนต้าหย่งรีบไล่เฉินผิงอานที่เป็นรปภ.ต่ำต้อยที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้ออกไป อย่างนี้แล้วเขาก็จะสามารถได้รับเงินงวดสุดท้ายของนายน้อยฟางได้เร็วยิ่งขึ้น

ในสายตาของซุนต้าหย่งนี้เป็นแค่เรื่องเล็กเท่านั้น ลุงเขาเป็นสำนักงานวิชาการของโรงเรียนเขาไล่ออกคนหนึ่งก็เป็นที่เรื่องง่ายๆ

ระหว่างที่ซุนต้าหย่งพูดก็ชี้เฉินผิงอานด้วยหน้าที่เย็นชา เหมือนเวลานี้เฉินผิงอานไม่ใช่คนในสายตาของเขาแล้วแต่เป็นเงินหนึ่งหมื่นที่เหลือมานั่น

“มองตะลึงทำอะไร？ยังไม่รีบไปหรือว่าไม่อยากจะทำแล้ว？”

ได้ยินคำพูดนี้สองสามคนนั่นก็มองเฉินผิงอานอย่างเห็นใจ ใจคิดว่าเฉินผิงอานนี่จะหาเรื่องซุนต้าหย่งได้ยังไง

แต่ละคนต่างก็ส่ายหน้าเดินออกประตูห้องรักษาความปลอดภัย

รอถึงประตูรักษาความปลอดภัยเหลือเพียงซุนต้าหย่งและเฉินผิงอานนั้น ซุนต้าหย่งนี่ถึงค่อยๆ ลุกขึ้นเดินมาทางด้านหน้าของเฉินผิงอาน

“แกไอ้หมอนี่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นลูกเขยที่ต่ำต้อยของบ้านตระกูลไป๋ กลับดูไม่ออกว่าแกยังมีความสามารถแต่ผมก็ไม่เข้าใจจริงๆ ไป๋ฉิงเฉินที่เป็นสาวสวยอย่างนี้ทำไม่ให้แกคว้าไปได้ ทำให้คนเปิดโลกกว้างจริงๆ ”

ระหว่างที่ซุนต้าหย่งพูดดวงตาสองข้างกลายเป็นเส้นเดียวกัน ค่อยๆ เริ่มขยับแขนที่ใหญ่นั่นของตัวเองเหมือนนาทีต่อไปจะต้องการลงมือตีคน

“คุณรู้เรื่องเหล่านี้ได้ยังไง？”

ในใจของเฉินผิงอานก็ยิ่งเกิดความสงสัย คิดใตร่ตรองคนที่เจอสองสามวันนี้โดยเฉพาะเมื่อคืนวาน

เขาถูกคนเย้ยหยันประชัดประชันเดิมทีก็ไม่มีอะไร ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปก็จะไม่ดีต่อฉิงเฉินเป็นอย่างมาก

เขาไม่สนใจหน้าตาก็ได้ ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างแต่กลับฉิงเฉินนั้นไม่ได้

ก่อนหน้านี้เพื่อนสนิทของคนบ้านตระกูลไป๋และฉิงเฉินทำให้เธอได้รับการเยาะเย้ยและการดูถูกจนหมดสิ้น ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าหัวหน้ารปภ. ต่างก็เริ่มดูถูกภรรยาของตัวเอง นี่เขาก็ไม่สามารถทนได้……

“พูดความจริงกับคุณเลยแล้วกัน เฉินผิงอานมีคนออกเงินให้ผมสั่งสอนคุณจากนั้นถีบคุณให้ออกไปจากที่นี่”

ซุนต้าหย่งก็ไม่อยากพูดมากกับเฉินผิงอานแล้ว ระหว่างที่พูดก็อยากที่จะตบเฉินผิงอานสักสองสามทีอย่างรุนแรง จากนั้นค่อยบันทึกวิดีโอที่เฉินผิงอานล้มลงด้วยความเจ็บปวดแล้วส่งให้นายน้อยฟาง เรื่องนี้ก็ถือว่าจบลง

“เป็นฟางซื่อหวาของบริษัทความงามเซิ้งซื่อนั่นที่ให้คุณมาทำอย่างนี้？”

เสียงของเฉินผิงอานเย็นชาเล็กน้อย

“ฮ่าๆ ดูแล้วนายน้อยเฉินของพวกเราก็ไม่โง่นิ ใช่แล้วเป็นนายน้อยฟางที่รู้จักตัวเองและฉลาด เฉินผิงอานแกล่วงเกินนายน้อยฟางก็กำหนดมาแล้วว่าไม่มีจุดจบที่ดี ผมเตือนคุณว่าตอนนี้ยืนให้ดีๆ ผมตบหน้าคุณสองสามทีก็ถือว่าเสร็จสิ้นภาระกิจแล้ว”

ซุนต้าหย่งมีใบหน้าที่จองหองเนื้อบนใบหน้าสั่น ในความคิดของเขาได้กำหนดจัดการเฉินผิงอานลูกเขนที่ต่ำต้อยคนนี้แล้ว พอได้เงินมาตอนเย็นก็สามารถไปสนุกได้แล้วพอคิดถึงเจ้าหญิงศูนย์กลางค้าคาราโอเกะเกอหลันเหม่ยที่เพิ่งเปิดอยู่ริมแม่น้ำของเมืองปินนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความร้อนไปทั้งตัว

ได้ยินคำพูดของซุนต้าหย่ง เฉินผิงอานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน่าขำ

“ผมก็ว่าเรื่องของเมื่อคืนวานทำไมถึงได้แพร่กระจายไปถึงห้องรักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยเมืงปินได้เร็วอย่างนี้ ที่แท้ฟางซื่อหวาคนนี้ชักใยอยู่เบื้องหลัง ดีมาก ดีมาก！”

“ดี？ ดีมากจริงๆ เฉินผิงอานคุณเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยังรับการตบของผม พูดยังไงดีล่ะผมตบที่จริงในใจผมก็สงสารคุณมาก แต่ผมรับเงินของนายน้อยฟางมาแล้วนี่ก็ถือว่าเอาเงินมาจัดการเรื่อง นี่ทำได้แค่โทษคุณโชคไม่ดีแล้ว！”

มองเห็นเฉินผิงอานที่มีใบหน้าที่ครุ่นคิดนั่น ซุนต้าหย่งเต็มไปด้วยหน้าที่ได้ใจและซะใจทันที

ในสายตาของเขาเฉินผิงอานที่เป็นรปภ.เล็ก ๆ เหล่านี้ก็คือคู่ที่เขาสามารถระบายอารมณ์หยอกล้อได้ตามใจ

พูดพรางก็ยกมือขึ้นสะบัดไปทางบนหน้าของเฉินผิงอานทันที……