บทที่ 8 เรียบง่ายหรูหราและมีความหมายแฝง

เฉินผิงอานที่ใส่ชุดเครื่องแบบรปภ.ทั้งตัวขี่มอเตอร์ไซค์เล็กๆ มาที่คฤหาสน์ต้อนรับส่วนตัวที่หรูหราของเมืองปินตามที่พูดมาในโทรศัพท์ทั้งหมด

"คฤหาสน์ป่า"

สถานที่นี้ที่จริงแล้วในเมืองปินไม่ค่อยจะมีใครรู้ เฉินผิงอานก็ไม่รู้อยู่แล้วรอในขณะที่เขาถึงคฤหาสน์ป่าก็ถูกรปภ.ของ"คฤหาสน์ป่า"ด้านนอกขวางไว้ที่ปากทาง

“ที่นี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัวระดับสูงไม่สามารถเข้าไปได้”

เฉินผิงอานเงยหน้ามองแวบหนึ่งด้านหน้านั่นเป็นสุดทางที่มีต้นไม้สีเขียวเรียงรายและเป็นประตูไม้ที่สไตล์เรียบง่ายและโบราณที่มองไม่ชัดเจน แต่กลับแสดงให้เห็นว่าเป็นส่วนตัวมาก

“ผมมีนัดที่นี่ ที่นี่คือ"คฤหาสน์ป่า"ใช่ไหม？”

รปภ.ที่ยืนอยู่ปากประตูมองเฉินผิงอานขับที่มอเตอร์ไซค์เล็กที่อยู่ต่อหน้าที่คนนี้ในใจเต็มไปด้วยการดูถูก

ในใจคิดว่านี่คือสถานที่อะไรถึงแม้เขาไม่เคยเข้าไปสักเท่าไหร่ ที่นี่สามารถเข้าไปได้ต่างก็เป็นบุคคลสำคัญของเมืองปินแต่คนที่อยู่ต่อหน้าคนนี้เห็นชัดว่าตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ว่าจะเป็นทรงผมต่างก็ไม่เหมือนคนที่จะสามารถเข้ามาที่นี่ได้แม้แต่นิด

แต่คนที่ทำงานที่นี่จะมีคุณภาพที่สูงกว่าคนทั่วไปมากจริงๆ

แม้ในใจจะดูถูกมากมายอีกก็จะไม่แสดงออกมาโดยตรง

“ที่นี่คือ"คฤหาสน์ป่า"จริง แต่……ยังไงคุณดูหน่อยว่าสถานที่ที่เพื่อนของคุณนัดคุณผิดที่หรือเปล่า ยังไงห่างจากที่นี่ไม่ไกลมีบ้านไร่ป่าที่หนึ่ง”

เฉินผิงอานอดยิ้มไม่ได้แต่สามปีมานี้สภาพจิตใจของเขาเปลี่ยนแปลงไปมากมายนานแล้ว มองตัวเองแวบหนึ่งที่ใส่ชุดเครื่องแบบรปภ.ทั้งตัวที่ไม่ทันได้เปลี่ยนก็รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไรแล้ว ที่นี่ค่อนข้างที่จะระดับไฮเอนด์ตัวเองใส่ชุดเครื่องแบบรปภ.ขี่มอเตอร์ไซค์มาก็ต้องถูกคนขวางไว้อยู่แล้ว

ก็ไม่พูดมากอะไรกับคนที่อยู่ข้างหน้านี้ ยังไงนี่คืองานของคนอื่น

หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรกลับเบอร์เมื่อกี้

“ผมมาถึงแล้วแต่เหมือนจะเข้าไปไม่ได้ ไม่งั้นคุณออกมารับผมสักหน่อย”

เวลานี้หนิงฟางที่นั่งอยู่ห้องคฤหาสน์ป่าที่เต็มไปด้วยการตกแต่งสไตล์ยุโรปได้วางสายโทรศัพท์ลงแล้วก็รีบเดินออกไปจากสวนสาธารณะป่า

ในช่วงเวลาเที่ยงหนิงฟางถูกเสิ่นหรงหวาเรียกมาสั่งกำชับต่อหน้าโดยเฉพาะ ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดีให้ได้

วิลล่าเบอร์หนึ่งบนยอดเขา"จินอวี้เซียงเจียง"ตอนนี้มีเจ้าของแล้ว เจ้าของก็คือคนในโทรศัพท์นี้ เฉินผิงอานนายน้อยเฉิน

เดิมทีเสิ่งหรงหวาต้องการมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองแต่มีประชุมที่สำคัญสองสามเรื่องที่จะต้องเปิดประชุมก็เลยมอบเรื่องนี้ให้กับหนิงฟาง

พูดอธิบายว่านายน้อยเฉินคนนี้เป็นคนเรียบง่ายจะต้องปฏิบัติให้ดีๆ อย่าล่วงเกินเป็นเด็ดขาด มีเรื่องอะไรให้รายงานทันที

ในความคิดของหนิงฟางเหมือนเสิ่นหรงหวาเป็นครั้งแรกที่ไปปฏิบัติต่อคนหนึ่งด้วยความเคารพนบน้อบอย่างนี้

เขาก็ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมากอยู่แล้วในฐานะที่เป็นคนข้างกายที่เสิ่นหรงหวาไว้ใจที่สุด หนิงฟางยิ่งเป็นประธานกรรมการบริหารดำเนินการของบริษัทตระกูลเสิ่นกรุ๊ปไม่ใช่คนทั่วไปที่จะเจอก็สามารถเจอได้ในเมืองปินนี้

สำหรับเฉินผิงอานคนนี้ที่เสิ่นหรงหวาพูดถึงเขากลับมีความสนใจมาก อยากที่จะดูสิว่าที่เมืองปินปรากฏบุคคลที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้เมื่อไหร่

ขณะที่รอหนิงฟางมาถึงปากประตู รปภ.ที่ขวางเฉินผิงอานก่อนหน้านี้ก็รีบวิ่งมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมเรียกอย่างเคารพนบน้อบว่า “ประธานหนิง”

โค้งคำนับเก้าสิบองศา ท่าทางแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับเฉินผิงอานก่อนหน้านี้

หนิงฟางกลับไม่มองเขาเลยสักนิดแล้วเดินตรงไปที่ปากทาง จากนั้นมองประเมินรปภ.เล็กๆ ที่หยิบมือถือและกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ด้วยหน้าที่สงสัย

นี่ค่อนข้างธรรมดาไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง คนนี้ก็คือเฉินผิงอาน？

บุคคลสำคัญที่เรียบง่ายที่เสิ่นหรงหวาพูดถึง？

นี่ก็……

เพื่อความมั่นใจ หนิงฟางได้หยิบมือถือออกมาโทรเบอร์เมื่อกี้โดยทันที

“ไม่ต้องโทรแล้ว เมื่อกี้ที่คุยกับผมก็คือคุณใช่ไหม？เสิ่นหรงหวาให้คุณมาหาผม？”

ตอนที่เห็นหนิงฟางในเวลาแรก เฉินผิงอานยังไม่ค่อยมั่นใจแต่หลังจากสองคนมองหน้ากัน สาวสวยที่มีความสามารถที่อยู่ต่อหน้านี้ตอนที่หยิบมือถือโทรออกเบอร์ของเขานั้น เฉินผิงอานก็มั่นใจแล้วว่าคนที่คุยกับตัวเองเมื่อกี้ก็คือสาวสวยคนนี้

“เอ่อ อ่อ……คุณก็คือคุณเฉิน เฉินผิงอาน？”

ทำให้หนิงฟางตกใจมากจริง ๆ แทบจะจับมือถือไว้ไม่มั่นคง

เพราะว่าเฉินผิงอานที่ปรากฏต่อหน้านี้กับบุคคลสำคัญที่ลึกลับในใจของเสิ่นหรงหวาที่พูดมาทั้งหมดแตกต่างกันมาก……

“ใช่แล้ว ไม่ใช่พูดว่ามีธุระมาหาผมเหรอ？พูดที่นี่แล้วกัน พูดเสร็จแล้วผมยังต้องไปซื้อผักอีก เย็นนี้ยังต้องรีบกลับไปทำอาหารให้เร็วหน่อย”

อ๊ะ？

ได้ยินคำพูดนี้ในใจของหนิงฟางอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มนี่ไร้สาระมากไปแล้วมั้ง เสิ่นหรงหวาพี่ใหญ่ของตัวเองแน่ใจว่าไม่ได้เข้าใจอะไรผิด？

แต่เพราะว่าก่อนหน้านี้เสิ่นหรงหวาได้เคยกำชับแล้วดังนั้นหนิงฟางก็รีบเปลี่ยนใบหน้าที่ยิ้มแย้มแล้วรีบเดินขึ้นไปพูดว่า“คุณเฉินต้องขอโทษจริงๆ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเรียบง่ายอย่างนี้ เอ่อพวกเราไปคุยกันข้างในเถอะ”

รปภ.ที่ยืนอยู่ด้านข้างในใจเพิ่งดูถูกและประชัดประชันเป็นอย่างมาก เวลานี้มีใบหน้าที่ตกตะลึงมาก

“มานี่ เอารถของคุณเฉินจอดให้ดี”

หนิงฟางหมุนตัวกวักมือเรียกรปภ.ที่คาดไม่ถึงที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

รปภ.นั่นวิ่งเหยาะๆ มาทันที มีท่าทางที่สับสนบนใบหน้าเล็กน้อยแต่กลับเปลี่ยนเป็นมีรอยยิ้มในอาชีพขึ้นมาทันที

“คุณผู้ชาย ผมช่วยคุณจอดรถ”

เฉินผิงอานมองรถจักยานไฟฟ้าของตัวเองที่ระหว่างเอว สะบัดมือพูดทันทีว่า“ ไม่ต้อง ตัวผมขี่เข้าไปหาที่จอดเองก็ได้แล้ว”

เฉินผิงอานก็ขี่จักรยานไฟฟ้าเข้าไปใน"คฤหาสน์ป่า"โดยทันที

ตอนที่จอดรถเฉินผิงอานถึงได้รู้ว่าที่นี่ดูแล้วไม่ใช่ระดับไฮเอนด์ธรรมดา บนตำแหน่งที่จอดรถหรูทำความสะอาดเรียบร้อยทั้งหมด ต่ำสุดต่างก็เป็นบีเอ็มดับเบิลยูและออดี้

“คุณเฉิน ฉันมีชื่อว่าหนิงฟางคุณเรียกฉันว่าเสี่ยวหนิงก็ได้ นี่คือเอกสารที่คุณเสิ่นฝากให้ฉันทำให้คุณเพียงคุณเซ็นชื่อที่นี่ สิทธิ์ในวิลล่าจินอวี้เซียงเจียงบนยอดเขาทั้งหมดก็จะเป็นของคุณ”

หนิงฟางประเมินเฉินผิงอานที่อยู่ด้านหน้านี้ไปด้วยในใจก็สงสัยไปด้วย

หล่อนดูไม่ออกจริง ๆ ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าคนนี้เป็นหนุ่มที่อ่อนกว่าตัวเอง สรุปแล้วความลึกลับอยู่ที่ไหน？

แต่เขากลับเชื่อสายตาและคำพูดของเสิ่นหรงหวาร้อยเปอร์เซ็น

เฉินผิงอานกลับตกใจเล็กน้อย รู้สึกว่าเสิ่นหรงหวาครั้งนี้ที่มาหลักสำคัญคือมาส่งวิลล่าบนยอดเขาให้กับเขา？

“อันนี้ราคาแพงมากไป ผมรับไว้ไม่ได้ ใช่แล้วประธานเสิ่นล่ะ？”

หนิงฟางรีบพูดอธิบายว่า“เพราะว่าคุณเสิ่นมีประชุมที่สำคัญตอนนี้ปลีกตัวออกมาไม่ได้ก็เลยให้ฉันมาดูแลคุณเฉิน คุณเฉินจะต้องรับวิลล่าชุดนี้ไว้ไม่งั้น ฉัน……”

ที่จริงแล้วเสิ่นหรงหวาไม่ออกหน้าก็รู้ว่าถ้าหากถูกเฉินผิงอานพูดปฏิเสธต่อหน้าก็จะมีความอึดอัดใจเล็กน้อยจริง ๆ

ยังไงหนิงฟางเป็นกรรมการบริหารจัดการของบริษัทตระกูลเสิ่นกรุ๊ปเป็นสาวสวยที่แท้จริงคนหนึ่ง เป็นผู้ชายต่างก็อะไรดังนั้นเสิ่งหรงหวาถึงเรียกหนิงฟางมาทำภาระกิจนี้ให้สำเร็จ

“อันนี้……วิลล่าชุดนี้ผมรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ไมีผลงานความดีความชอบอีกอย่างผมรับวิลล่านี้ไว้ก็ไม่มีประโยชน์”

ได้ยินคำพูดนี้ หนิงฟางก็ตะลึงเล็กน้อย วิลล่าเบอร์หนึ่งบนยอดเขาจินอวี้เซียงเจียงมูลค่าการตลาดอย่างน้อย50 ล้านขึ้นไป มีคนไม่น้อยใฝ่ฝันถึงต่างก็ไม่สามารถมีได้ เฉินผิงอานที่ลึกลับที่อยู่ต่อหน้าคนนี้คิดไม่ถึงว่าจะไม่รับโดยทันที

นี่เป็นของที่มีมูลค่ามากจริง ๆ

“คุณเฉิน นี่คือน้ำใจของคุณเสิ่นของพวกเรา คุณก็เซ็นชื่อเถอะ”

“วิลล่านี้ผมดูแลไม่ไว้ เงินเดือนรปภ.เดือนหนึ่งแค่สองพันห้าร้อยหยวนแถมยังต้องซื้อผักทำอาหาร ดูแลชีวิตทั้งครอบครัว อันนี้……ยังไงก็ไม่ได้ คุณกลับไปขอบคุณประธานเสิ่นแทนผมด้วย”

พูดจบเฉินผิงอานก็เตรียมที่จะลุกขึ้นออกไปสภาพแวดล้อมนี้น่ารื่นรมย์มากจริง ๆ อีกทั้งรูปร่างของหนิงฟางที่อยู่ต่อหน้านี้เซ็กซี่มาก ใส่เสื้อผ้าก็นั่นอะไร……จากตำแหน่งของเฉินผิงอานนี้ดูไปรับยากนิดหน่อย

เป็นรปภ. สองพันห้าร้อย ซื้อผักทำอาหาร？

ในใจของหนิงฟางเพียงรู้สึกว่าตัวเองหาคนผิดหรือเปล่า

“คุณเฉิน คุณไม่สามารถไปได้คุณก็รู้ว่าพวกเราต่างก็ทำงานแทนคนอื่น คุณเสิ่นกำชับฉันมาหลายครั้งจะต้องให้คุณเซ็นชื่อให้ได้

หนิงฟางพูดมือก็พรางจับเฉินผิงอาน ท่าทางนั้นมีความคลุมเครือจริงๆ

เฉินผิงอานในใจแอบด่าเสิ่นหรงหวาคนนี้แต่คนอื่นก็หวังดี สงสัยกลัวว่าตัวเองจะปฏิเสธถึงได้ให้สาวสวยคนนี้มาให้ตัวเองเซ็นชื่อ

“อืม ผมมีเรืองหนึ่งถ้าคุณจัดการให้ผมสำเร็จผมจะเซ็นชื่อ”

หนิงฟางดีใจ รีบถามทันทีว่า“คุณเฉิน เรื่องอะไรเชิญคุณพูด ขอแค่ฉันสามารถทำได้ฉันต้องจัดการได้อย่างเรียบร้อยแน่นอน”

“คืนนี้เป็นวันเกิดของพ่อตาผม เขาชอบดื่มเหล้าคุณช่วยเตรียมของขวัญวันเกิดมาหนึ่งชิ้น อย่าเลิศหรูมากแต่ต้องมีความจริงใจเพียงพอ”

หนิงฟางพอได้ยิน อันนี้สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องเล็กจริงๆ

“ก็แค่เป็นของขวัญวันเกิดที่เรียบง่ายหรูหราและมีความหมายแฝง？”

เฉินผิงอานพยักหน้ายิ้มเบา ๆ ทันที

ในใจคิดสมแล้วที่เป็นคนข้างกายของเสิ่นหรงหวา สมองคิดเร็วมาก

“คุณเฉินมอบให้เป็นหน้าที่ของฉัน ให้เวลายี่สิบนาทีฉันจะทำเรื่องนี้ให้เรียบร้อย……”

พูดจบดวงตากลมใหญ่ของหนิงฟางหมุนแล้วก็เดินออกไปจากห้องเริ่มโทรศัพท์