บทที่ 52 ส่งเถ้ากระดูกเขากลับไปที่เมืองหรงเฉิง

ทุกคนต่างก็งุนงงเล็กน้อย

ตอนนี้หนิวต้าเพ่าก็มองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าวดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

ในสายตาของเขาเฉินผิงอานก็เป็นแค่ชาวเมืองปินตัวเล็กๆซึ่งหนิงต้าเพ่าไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าใช้กำลังกับเขา

"เฉินผิงอานคราวนี้แกยังจะอวดเก่งอะไรอีก..."

ตอนนี้ไป่เซว่ไม่รู้อะไรแล้วในใจเธอยังคงกังวลอยู่ไม่ว่าจะพูดยังไงเฉินผิงอานก็เป็นคนที่อาศัยอยู่ในบ้านของพวกเขามาสามปีแล้วไม่ว่าเธอจะไม่ชอบยังไงก็ยังต้องเจอกันบ่อยๆแต่ตอนนี้เธอกลัวโดนแทงตายที่นี่จริงๆ

และตอนนี้หวงกั๋วเทาที่อยู่ไม่ไกลฉวยโอกาสที่ทุกคนกำลังจ้องไปที่เฉินเฟิงค่อยๆย่องไปที่หน้าประตูเขาจะรอช่วงชุลมุนแล้วหนีออกไป

เรื่องในวันนี้เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลย

เดิมทีเขาฝันว่าจะได้นอนกับไป๋ฉิงเฉินที่เมาแอ๋แถมยังได้จองห้องสวีทสุดหรูของโรงแรมระดับห้าดาวไว้แล้วกล้องก็ถูกติดตั้งไว้เรียบร้อยแล้วด้วยรอก็แค่พาไป๋ฉิงเฉินที่เมาปรนนิบัติที่โรงแรมสักคืนแต่กลับไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้

"พี่รีบบอกมันเร็วมันกำลังหาจะหาเรื่องใส่ตัวนะไอ้ขยะนี่จะพาพวกเราตายไปด้วยไหมเนี่ย?"

ไป๋เซว่เห็นว่าที่ตัวเองพูดเฉินเฟิงยังคงไม่ฟังจะฟังเขายังคงเดินไปทางหนิวต้าเพ่าและในตอนนี้ลูกน้องที่อยู่รอบๆหนิวต้าเพ่าก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วพวกเขาทั้งหมดต่างก็มองเฉินผิงอานเหมือนคนโง่

แต่ไป๋ฉิงเฉินที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนหน้าบาร์มือหนึ่งจับบาร์ไว้และมองไปที่ด้านหลังของเฉินผิงอานด้วยดวงตาที่เยิ้มเพราะความเมาในขณะนี้จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเฉินผิงอานได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอมากแม้ว่าในใจเธอจะกลัวว่าเฉินผิงอานจะเป็นอะไรไปแต่เธอก็ไม่อยากไปขัดจังหวะเฉินผิงอานในเวลานี้เพราะตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เธอเชื่อว่าเฉินผิงอานเป็นผู้ชายที่สามารถช่วยเธอจากอันตรายได้

สามปีที่แล้วเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น

แม้ว่าเขาจะไม่มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงานแม้ว่าเขาจะแค่ซักเสื้อผ้าและทำอาหารที่บ้านแต่ตราบใดที่เธอตกอยู่ในอันตรายเขาก็จะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องตัวเธอ

มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้างเธอแม้จะมีหลายคนคัดค้านโดนนินทาไปต่างๆนาๆแต่เธอก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า

"ตอนแรกฉันได้ให้โอกาสแกไปแล้วให้แกเลือกทางตายของตัวเอง?แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!"

เฉินผิงอานยืนอยู่หน้าร่างอ้วนท้วมของหนิวต้าเพ่าจากนั้นก็ค่อยๆมองไปที่เขาที่อยู่ตรงหน้าและพูดขึ้น

"แม่งเอ๊ยไอ้เหี้ยนี่แม่งอยากตายจริงๆว่ะโอเควันนี้กูจะจัดให้..."

ตึง!

แต่ทว่าครั้งนี้เฉินผิงอานไม่ได้ให้โอกาสหนิวต้าเพ่าเขาถีบไปที่ปากที่กำลังพูดอยู่ของหนิวต้าเพ่าอย่างแรง

ทันใดนั้นท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคนหนิวต้าเพ่าก็กระเด็นออกไปร่างที่เกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัมถูกเท้าของเฉินผิงอานถีบกระเด็นไปไกลกว่าสามสี่เมตรและกระแทกเข้ากับประตูที่รถออฟโรดของเฉินผิงอานขับเข้ามาอย่างแรงและก็ตามมาด้วยเสียงตกลงบนพื้นดังโครมคราม

"พี่เพ่า..."

เมื่อเห็นฉากนี้ลูกน้องน้องที่เพิ่งก้าวขึ้นมาเพื่อปกป้องหนิวต้าเพ่าก็เหมือนจะเพิ่งดึงสติกลับมาได้ทันใดนั้นก็รีบวิ่งไปหาหนิวต้าเพ่าที่นอนอยู่บนพื้น

ในขณะนี้หนิวต้าเพ่าน่าเวทนาอย่างยิ่งตอนที่ลูกน้องของเขาพยุงขึ้นมาบนใบหน้าใหญ่ๆนั่นมีรอยเท้าขนาดใหญ่ประทับอยู่ปากจมูกก็มีเลือดไหลไม่หยุดและดูเหมือนว่าฟันจะหักไปหลายซี่และร่วงลงพื้นจะพูดก็พูดไม่ถนัด

แต่ทว่าดวงตาของหนิวต้าเพ่าในตอนนี้เต็มไปด้วยความเคียดแค้นมองไปที่เฉินผิงอานและกัดฟันอดกลั้นกับความเจ็บปวดพูดออกมา:"กูจะ...ฆ่า...มึง!"

เสียงของเขาสั่นเครือขณะที่พูดน้ำตาเขาก็ไหลพราก

ทันใดนั้นลูกน้องของหนิวต้าเพ่าที่อยู่รอบๆก็คว้าขวดเหล้าขึ้นมาบางคนก็หยิบกริชและมีดทันทีและรีบวิ่งไปหาเฉินผิงอาน

เมื่อเห็นฉากนี้เตาปาก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นโบกมือให้เหมาต้งพาคนรีบวิ่งไปข้างๆเฉินผิงอานทันทีทันใดนั้นทั้งสองแก๊งก็ต่อสู้กันทันที

ในขณะนี้เฉินผิงอานไม่พูดอะไรทั้งสิ้นยังคงเดินไปทางหนิวต้าเพ่าที่มีลูกน้องสองคนกำลังพยุงให้ยืนพิงกับประตูรถออฟโรดด้วยใบหน้าราบเรียบ

ตึงๆๆ...

เห็นได้ชัดว่าเมื่อคนของเตาปาลงมือต่อสู้ไม่นานคนของหนิวต้าเพ่าก็ถูกจัดการจนราบคาบทันที

ในตอนนี้เฉินผิงอานก็เดินมาถึงด้านหน้าหนิงต้าเพ่า

เมื่อเห็นฉากนี้อย่าว่าแต่หนิวต้าเพ่าเลยแม้แต่ไป๋เซว่และจางเหม่ยที่หดตัวมาตลอดต่างก็ตกใจมาก

โดยเฉพาะไป๋เซว่

เนื่องจากในสายตาเธอเฉินผิงอานเป็นแค่ขยะที่ทำได้เพียงล้างและปรุงอาหารที่บ้านไม่มีความก้าวหน้าทางหน้าที่การงานใดๆนับประสาอะไรกับการยืนหยัดภายใต้สถานการณ์เช่นนี้นี่มันเรื่องไร้สาระชัดๆ

แต่เมื่อกี้ที่เฉินผิงอานเตะพี่เพ่าจากหรงเฉิงจนกระเด็นออกไป

ทันใดนั้นไป่เซว่ก็คิดถึงวันนั้นในตอนกลางเธอถูกพวกอันธพาลสองสามคนมาขวางไว้แต่เหมือนกับว่าเฉินผิงอานได้ปรากฏตัวขึ้นจากนั้นเธอก็เมาและล้มพับไปและเมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็อยู่ที่บ้านแล้ว...

หรือว่าพี่เขยที่ไม่ได้เรื่องคนนี้จะต่อสู้เก่ง?

ตอนนี้หนิวต้าเพ่าจับที่จับประตูรถออฟโรดแน่นจากนั้นก็ใช้มืออีกข้างกุมจมูกที่มีเลือดออกมาไว้

ความเจ็บปวดทั่วร่างกายทำให้เขาโกรธมากแต่ตอนนี้ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะธรรมดาคนนี้ที่กล้าทำร้ายเขากลับมาอยู่ข้างๆเขาอีกครั้ง

หนิวต้าเพ่ารู้สึกหวาดกลัวแล้ว

"เตาปามึงกล้าทำร้ายคนของกูเหรอ?หรือว่ามึงไม่กลัวกูจะมาเอาแก้แค้นแล้ว?กูจะบอกมึงไว้เลยว่าที่กูมาที่นี่ในครั้งนี้ก็เพราะท่านเผยให้ให้กูมามึงฆ่าไอ้หมอนี่ให้กูจะดีกว่านะมิฉะนั้น..."

ไม่มีทางเลือกแล้วหนิวต้าเพ่ารู้ว่าครั้งนี้เตาปาอาจจะตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วเช่นกันจึงไม่มีทางเลือกจึงต้องเอ่ยชื่อลูกพี่ตัวเองแห่งเมืองหรองเฉิงออกไปท่านเผยเผยตงไหล

เมื่อพูดถึงบุคคลนี้เกือบทุกคนในเสฉวนต่างก็รู้จักและที่สำคัญกว่านั้นแม้แต่ต้วนเฟยก็ต้องก้มหัวให้เผยตงไหล

เตาปาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาได้ยินหนิวต้าเพ่าพูดว่าครั้งนี้ท่านเผยส่งเขามาเขากำลังคิดว่าเรื่องนี้เขาจะต้องแจ้งพี่เฟยเดี๋ยวนี้

แต่เฉินผิงอานกลับไม่สนใจในสายตาของเขาหนิวต้าเพ่าที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว

แม้ว่าเฉินผิงอานเป็นคนที่ยอมโอนอ่อนผ่อนตามได้แต่นั่นก็เป็นตอนที่เขาไม่ต้องการมีเรื่องจริงๆและสำหรับเฉินผิงอานในวันนี้นั้นไป๋ฉิงเฉินก็เป็นเหมือนเกล็ดตายของเขา

หากใครมาสัมผัสกับเกล็ดของมังกรมันผู้นั้นจะตาย

ดังนั้นเฉินผิงอานจึงไม่สนใจเลยคนตรงหน้าจะมีที่มาที่ไปยังไงแม้ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตจากปักกิ่งก็ตามเฉินผิงอานก็ไม่สนใจคนที่สมควรตายยังไงก็ต้องตาย

ส่วนผลที่ตามมาน่ะเหรอเฉินผิงอานก็ยังไม่สนใจอยู่ดี

เมื่อเห็นเฉินผิงอานก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งเตาปาที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็เดินไปตรงหน้าเฉินผิงอานอย่างรีบร้อนแต่เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเขาก็ถูกเฉินผิงอานห้ามไว้

"เดิมทีฉันคิดจะปล่อยแกไปหลังจากที่ทำให้แกพิการแต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"

เฉินผิงอานไม่ได้มองไปที่เตาปาเลยจากนั้นก็เตะเข้าไปที่ตรงกลางหว่างขาของหนิงต้าเพ่าเต็มๆ

"แก……"

หนิวต้าเพ่าหรี่ตาหยีเลือดไหลยังคงไหลออกจากรูจมูกทั้งสองของเขา

"ให้เป็นหน้าที่คุณแล้วกัน!"

"คุณ..."

เตาปากำลังจะเรียกว่าคุณเฉินแต่ถูกเฉินผิงอานเหลือบมองก่อนเขาจึงต้องกลืนคำนั้นลงไปจากนั้นเฉินผิงอานก็กระซิบที่หูของเตาปา:"ส่งเศษกระดูกของเขากลับไปให้เผยตงไหล!"

อะไรนะ?

เมื่อเตาปาได้ยินดังนั้นทั้งตัวของเขาก็สั่นทันทีเขาแทบจะร้องออกมา

และตอนที่เขาต้องการพูดอะไรบางอย่างเฉินผิงอานก็ไปอุ้มไป๋ฉิงเฉินที่เมาแล้วนอนอยู่บนบาร์ขึ้นมา

"ไปกันเถอะ..."

เดินไปข้างหน้าไป๋เซว่และจางเหม่ยเฉินผิงอานก็พูดขึ้นมาเบาๆ

อะไรนะ?

"โอ๊ยย!"

ในตอนนี้นักเลงที่เตาปาพามาก็ได้ถอดเสื้อโค้ทของเขาออกและส่งให้ทั้งสองคน

ไป๋เซว่ตกใจมากจึงรีบกล่าวขอบคุณ

ไป๋เซว่ยังคงจมอยู่กับความตกตะลึงจนกระทั่งเธอออกจาก"อารมณ์สีดำ"และขึ้นรถแท็กซี่แล้ว

เมื่อนึกถึงด้านที่น่าเกรงขามของเฉินผิงอานเมื่อกี้มันตรงกันข้ามกับที่เขามักจะทำที่บ้านและทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคนข้างๆเธอดูป่าเถื่อนไปหน่อยยิ่งไปกว่านั้นเห็นได้ชัดว่าเฉินผิงอานดูเหมือนจะคุ้นเคยกับนักเลงใหญ่อย่างเตาปาเป็นอย่างดีไม่งั้นเขาคงจะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆแบบนี้หรอก...

เธอมองไปที่พี่สาวขี้เมาที่นั่งอยู่เบาะหลังแท็กซี่อย่างครุ่นคิดแต่กลับไม่กล้าถาม

แต่เธอต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมเฉินผิงอานคนที่อ่อนแอคนนี้ถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

หรือเป็นเพราะความรักจริงๆเหรอ?

แล้วเรื่องที่เขารู้จักนักเลงพวกนั้นเขาจะอธิบายอย่างไร...

ส่วนอีกด้านหนึ่งหลังจากที่รอเฉินผิงอานและคนอื่นๆจากไปแล้วเตาปาก็เดินมาที่ด้านหน้าหนิวต้าเพ่าจากนั้นก็นั่งยองๆและพูดว่า"พี่เพ่าคราวนี้ฉันช่วยพี่ไม่ได้แล้ว"

"ฉัน...แม่งเอ๊ยเตาปามึงรอก่อนเรื่องนี้จะไม่จบแบบนี้ไม่ได้...ฉัน..."

ในขณะนี้หนิวต้าเพ่าเจ็บปวดมากจะพูดก็พูดไม่ถนัด

เขารู้ว่าครั้งนี้เขาแพ้แล้วแต่ในใจของเขาสาบานว่าจะกลับไปที่หรงเฉิงและพาคนไปที่เมืองปินเพื่อมาฆ่าคนๆนี้ซะแล้วไอ้เตาปานี่ก็จะต้องโดนเขาฆ่าด้วยเช่นกัน

"เหอะๆเรื่องนี้มันไม่ควรจบแบบนี้จริงๆ"

"เหมาต้งหวงเชิ่งพวกนายพาพี่เพ่าไปขึ้นรถ"

ขณะที่พวกเขาพูดทั้งสองก็เดินมาหาพี่เพ่าที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดและพยุงเขาลุกขึ้นยืน

"เตาปามึง...มึงจะทำบ้าอะไรมึง...อ้ากกก..."

เตาปาส่ายหัวและพูดว่า:"ก่อนหน้านี้ฉันเตือนพี่ไว้แล้วเฮ้อพี่เพ่าวันนี้พี่อาจจะต้องจบชีวิตลงที่นี่แล้วล่ะไปทำให้คุณเฉินเคืองเข้าเขาบอกว่าให้ฉันจัดการเองเลยและส่งเถ้ากระดูกของพี่กลับไปให้ท่านเผยที่หรงเฉิงน่ะ"

"อะไรนะ?แม่งเอ๊ยเตาปาแกกล้าทำอะไรฉันเหรอแกรู้ไหม..."

ตอนนี้เตาปาไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้แล้วเขาโบกมือแล้วหมุนตัวกลับมาและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อกดโทรหาต้วนเฟยเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากเขาต้องรายงานให้พี่เฟยทราบ

"พี่เฟย..."