บทที่ 69 ถ้าจะไปพวกคุณไป ผมไม่ไป！

โจวหมิงเฟิ้งเวลานี้โมโหมากจริงๆ

เดิมทีนับจากเฉินผิงอานเข้ามาที่บ้านพวกเขาหล่อนก็ไม่ชอบแล้วอยากที่จะไล่เฉินผิงอานออกไปมาโดยตลอดเมื่อก่อนเฉินผิงอานก็ไม่ได้ก่อเรื่องข้างนอกแต่ตอนนี้กลับลงมือทำร้ายลูกชายของกัวฉ่ายเฟิงไป๋เหลียนซานนั่นสามารถทำร้ายได้ไหม？พอโจวหมิงเฟิ้งคิดถึงกัวฉ่ายเฟิงหนังหัวก็ชาขึ้นมาเล็กน้อยตอนนี้ยังมีหญิงชราอีกคนโจวหมิงเฟิ้งยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเดินขึ้นไปถีบที่หน้าขาของเฉินผิงอานอีก

"วันนี้แกจะต้องหย่ากับฉิงเฉินไม่งั้นวันนี้ฉันวันนี้……"

ไป๋ฉิงเฉินและไป๋เซว่ได้ยินการเคลี่อนไหวข้างนอกแล้วรีบวิ่งออกมาจากในห้อง

"แม่คุณ……ทำไม……ทำไมคุณทำอย่างนี้กับผิงอาน！"

ไป๋ฉิงเฉินไม่พูดจาวิ่งไปถึงด้านหน้าเฉินผิงอานแล้วประคองเฉินผิงอานให้ลุกขึ้น

"ใช่แม่สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมคุณโฒโหหนักอย่างนี้？"

ไป๋เซว่ก็รีบถาม

ไป๋หย่งกวงที่อยู่ด้านข้างมองโจวหมิงเฟิ้งด้วยใบหน้าที่มืดมนเขารู้สึกว่าภรรยาของตัวเองครั้งนี้ทำมากเกินไปถึงแม้คุณไม่ชอบเด็กนี่ก็ไม่ควรที่จะลงมือทำร้ายคน

"ทำไมฉันถึงโมโหมากอย่างนี้？พวกเธอถามคนไร้ค่าคนนี้สิสรุปแล้วเขาทำอะไรไป？"

ทันใดนั้นโจวหมิงเฟิ้งชี้เฉินผิงอานที่ถูกไป๋ฉิงเฉินประคองขึ้นด้วยความโกรธ

"เฉินผิงอานแกพูดแกทำเรื่องอะไรลงไปแกอยากที่จะทำร้ายพวกเราจนตายแกถึงจะพอใจใช่ไหม？"

ทันใดนั้นสองสามคนต่างก็หันไปมองเฉินผิงอานในใจของเฉินผิงอานก็หดหู่ขึ้นมาชั่วครู่

เขาจะรู้ที่ไหนสรุปแล้วเพราะเรื่องอะไรแม่ยายพอเข้าประตูมาก็โมโหกับตัวเองส่ายหัวหลังจากนั้นทันทีตอบกลับว่า"ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ！"

"อะไร？"

ได้ยินคำพูดนี้โจวหมิงเฟิ้งแทบจะระเบิดออกมาในตอนนั้นทันที

"แกแกยังเล่นลิ้นอีก？"

"ผมเล่นลิ้นอะไร？"

เฉินผิงอานก็สับสนเขาไม่รู้จริงๆว่าเพราะอะไรแม่ยายพอกลับมาก็โมโหมากอย่างนี้

"งั้นแกพูดตอนบ่ายไป๋หย่งเซิ้งและลูกชายของเขาได้มาหรือเปล่า？แกได้ทำร้ายลูกชายของเขาใช่ไหม？ตอนนี้ไป๋เหลียนซานนั่นยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเรื่องนี้ตกใจทำให้แม่เขาตกใจแล้วตอนนี้คุณแม่เขาเรียกฉันและทุกคนในครอบครัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อขอโทษลูกชายของเขา？"

อ๊ะ？

ไป๋เซว่และไป๋ฉิงเฉินที่ได้ยินคำพูดนี้ต่างก็ตะลึงเล็กน้อย

ไป๋เซว่ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยถึงแม้ถีบนั้นจะหนักไปหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับเข้าโรงพยาบาลนี่นา

เฉินผิงอานนี่ถึงเข้าใจที่แท้เพราะว่าเรื่องนี้นี่เอง

แต่ตัวเขาเองถีบออกไปเขามีเข้าใจพลังของตัวเองเดิมทีก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร

"แกว่าฉันใส่ร้ายแกไหม？"

เฉินผิงอานส่ายหน้า

มองเห็นเฉินผิงอานส่ายหน้าทันใดนั้นโจวหมิงเฟิ้งก็ชี้เฉินผิงอานพูดว่า"งั้นตอนนี้แกยังมีอะไรจะพูดอีกไม่ดียังไงอีกไป๋หย่งเซิ้งนั่นก็เป็นผู้อาวุโสของแกมาบ้านพวกเราแกไม่ให้เขาเข้ามาก็ยังไม่เท่าไหร่แต่แกกลับลงมือทำร้ายคนใครให้แกทำอย่างนี้ตอนนี้ทั้งบ้านตระกูลไป๋ได้เอาบัญชีนี้คิดไว้ที่ฉันและพ่อของแกแล้วแกมันตัวทำลายแกไสหัวให้ฉันไปเดี๋ยวนี้"

"ผิงอานทำไมคุณต้องทำร้ายคน？"

ไป๋หย่งกวงเวลานี้ก็มีสีหน้าค่อยๆสั่นมองเฉินผิงอานที่อยู่ด้านหน้าดูจากท่าทางของเขาไป๋หย่งกวงไม่พอใจมาก

"พ่อไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิดอย่างนั้นวันนี้……"

ไป๋ฉิงเฉินรีบอยากที่จะอธิบายแทนเฉินผิงอาน

"เธอหยุดปากไปฉิงเฉินตอนนี้เธอยิ่งไม่เข้าท่าขึ้นเรื่อยๆแล้วฉันพูดเตือนเธอนานแล้วให้เธอตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาคนแบบนี้มีปัญหาทางนิสัยค่อนข้างไปในทางรุนแรงเมื่อก่อนล้วนแล้วเก็บซ่อนไว้ตอนนี้เริ่มแสดงออกมาแล้ววันหลังไม่ใช่พวกเราพูดอะไรเขาก็จะลงมือทำร้ายพวกเรา？"

เวลานี้ไป๋หย่งกวงมองเฉินผิงอาน

"ไม่ชอบอย่างไม่มีอะไรแอบแฝง！"

เฉินผิงอานตอบกลับพ่อตา

"ฉิงเฉนเธอเห็นหรือยัง……เห็นหรือยัง……คนแบบนี้ไม่ชอบก็ทำร้ายเป็นคนที่มีนิสัยความรุนแรงโดยสิ้นเชิงเธอรีบมาออกห่างจากเขาให้ไกลหน่อยยังมีพรุ่งนี้เช้าไปหย่าให้ฉันด้วยคนอย่างนี้ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องทำร้ายพวกเราจนตาย！"

ระหว่างที่โจวหมิงเฟิ้งพูดนั้นก็ยื่นมือไปดึงไป๋ฉิงเฉินมาที่ด้านข้างตัวเอง

เวลานี้ไป๋เซว่ที่อยู่ด้านข้างก็ถูกโจวหมิงเฟิ้งดึงมาที่ด้านข้างตัวเอง

"แม่นี่คุณทำอะไรเรื่องนี้ก็ไม่สามารถโทษผิงอานได้ทำไมพอคุณกลับมาก็โมโหใส่ผิงอานได้ยินอะไรก็เชื่อว่าเป็นความจริง"

ไป๋ฉิงเฉินจำนนกับแม่คนนี้ของตัวเองแล้ว

แต่เขากลับไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงอีก

ด้านหนึ่งคือสามีของตัวเองอีกด้านหนึ่งก็แม่ของตัวเอง

ไป๋ฉิงเฉินที่อยู่ระหว่างกลางเวลานี้น้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว

"ไม่ใช่ความผิดของเขาไม่ใช่ความผิดของเขาหรือว่าเป็นความผิดของฉัน？เป็นความผิดของครอบครัวพวกเราเหรอ？ว่างงานทั้งวันไม่คิดที่จะก้าวหน้าอยู่แต่ในบ้านกินนอนบ้านของพวกเราตอนนี้ยังสร้างเรื่องให้กับบ้านพวกเราอีกเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกบ้านพวกเราต้องจบสิ้นแน่แล้ว……แกจะไสหัวไปไหมๆ！"

ระหว่างที่โจวหมิงเฟิ้งพูดก็เดินขึ้นไปข้างหน้าสองสามก้าวถึงด้านหน้าของเฉินผิงอานดวงตาสองข้างนั้นก็เหมือนมองศัตรูของตัวเองอย่างนั้น

"พอแล้วหยุดทะเลาะกันได้แล้ว"

ทันใดนั้นไป๋หย่งกวงกระแทกไม้ค้ำในมือแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ในเมื่อทำร้ายคนแล้วงั้นพวกเราก็สมควรที่จะไปดูสักหน่อย"

"ต้องไปแน่นอนเมื่อกี้แม่ก็โทรมาแล้วให้พวกเราไปกันทั้งบ้านไปขอโทษเขานี่ไม่ใช่แสดงให้เห็นว่าต้องการเหยียดหยามพวกเราเหรอ？น่าโมโหจริงๆ……"

"มีสิทธิ์อะไรฉันไม่ไปหรอก！"

ไป๋เซว่พูดด้วยหน้าที่ดำทันที

"เรื่องนี้เดิมทีก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน……ถ้าไปพวกคุณไป！"

พูดจบไป๋เซว่ก็มุดเข้าห้องของตัวเองไปเลยจากนั้นปิดประตูดังโครม

มองเห็นไป๋เซว่ปิดประตูไปแล้วสีหน้าของโจวหมิงเฟิ้งก็ยิ่งน่าเกลียด

หันหัวชี้ตะคอกเฉินผิงอานว่า

"แกยังไม่รีบไปซื้อผลิตภัณฑ์โภชนาการมาอีกพวกเราจะไปเดี๋ยวนี้……นี่ล้วนแล้วเป็นแกที่สร้างขึ้นเฉินผิงอานรอฉันกลับมาฉันจะคิดบัญชีกับแกให้หนักเลย！"

เวลานี้เฉินผิงอานก็มีใบหน้าที่มืดมนยืนอยู่ที่นั่นเดิมทีก็ไม่ได้ขยับไปไหน

"แกหูหนวกเหรอฉันให้แกเดินไปข้างหน้าก่อนไปซื้อผลิตภัณฑ์โภชนาการมาหน่อย……ถ้าไม่ใช่แกพวกเราถึงขนาดอาหารเย็นต่างก็ไม่ได้กินทรมานอย่างนี้เหรอ？"

"ผมไม่ผิดอีกทั้งเดิมทีไป๋เหลียนซานนั่นก็เสแสร้งผมไม่ไป！"

เฉินผิงอานยังคงไม่ขยับมองโจวหมิงเฟิ้งที่อยู่ด้านหน้า

"อะไรเฉินผิงอานแกยังใส่อารมณ์！"

โจวหมิงเฟิ้งเวลานี้ดึงไป๋ฉิงเฉินออกโดยทันทีจากนั้นสะบัดมือต้องการที่จะตบไปทางหน้าของเฉินผิงอาน……

แต่ครั้งนี้เฉินผิงอานก็ไม่ได้ให้โจวหมิงเฟิ้งตบได้อีก

แล้วยื่นมือจับข้อมือของโจวหมิงเฟิ้งโดยทันที

"ไม่ใช่ผมใส่อารมณ์คือผมพูดแล้วเดิมทีไป๋เหลียนซานนั่นเสแสร้งถ้าจะไปพวกคุณไปผมไม่ไป！"

พูดจบปล่อยมือแล้วหมุนตัวมุดเข้าไปในห้องปิดประตู

อ๊ะ？

เกิดอะไรขึ้น

สามคนที่อยู่ในเหตุการณ์เวลานี้ต่างก็ไม่มีปฏิกริยาตอบกลับมาเล็กน้อย

"เฉินผิงอานแกคนไร้ค่าคนนี้คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าไม่เชื่อฟังแกรอไว้ก่อนเถอะ！"

เวลานี้โจวหมิงเฟิ้งมีการตอบสนองกลับมาก่อนจากนั้นหันหน้ามองไป๋ฉิงเฉินพูดว่า"ดูสิเธอเห็นแล้วหรือยังตอนนี้เฉินผิงอานคนนี้ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาแล้วพูดก็แสดงความไม่พอใจออกมาเลยเมื่อกี้เธอเห็นแล้วหรือยังเขาต้องการจะทำอะไรเขาต้องการที่จะตบฉันรู้หรือยัง？"

"เธอว่าคนอย่างนี้เธอยังไม่หย่ากับเขาเธอยังรออะไรอีก！"

ถึงแม้ไป๋ฉิงฉินจะคาดไม่ถึงที่เมื่อกี้เฉินผิงอานจับข้อมือของแม่ตัวเองจากนั้นมีท่าทางที่แข็งกร่าวตอบกลับไปว่าไม่ไปเด็ดขาดแต่เดิมทีหล่อนก็ไม่ได้รู้สึกว่าเฉินผิงอานทำไม่ดีอะไรกระทั่งในความคิดของไป๋ฉิงเฉินเฉินผิงอานทำอย่างนี้ถึงจะเป็นเรื่องที่ปกติ

"แม่เดิมทีก็อย่างนี้ผิงอานพูดไม่ผิดอีกทั้งใครให้คุณลงมือตบเขาก่อน"

โจวหมิงเฟิ้งพอได้ยินก็ยิ่งโมโหหนักทันที

"ฉิงเฉินก็หมายถึงทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นความผิดของแม่เหรอหรือว่าฉันแม่คนนี้ตบเขายังไม่ได้เลย？ท่าทางของเขาเมื่อกี้เธอก็มองเห็นแล้วเรื่องนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพวกเราต้องไปขอโทษคนอื่นถูกคนเหยียดหยามดูถูก……"

"แม่อะไรกับอะไรล่ะก็ไม่ได้ให้คุณจะต้องไปซักหน่อยถึงยังไงฉันคิดว่าเรื่องนี้ผิงอานพูดถูกก็ไป๋เหลียนซานนั้นเสแสร้งคนอะไรฉันก็ไม่ไปถ้าจะไปคุณไปเองแล้วกัน！"

พูดจบไป๋ฉิงเฉินก็หันหัวมุดเข้าในห้องไปโดยทันที

"อะไรคุณไป๋คุณดูสิดูสิ……นี่ก็คือลูกสาวที่คุณเลี้ยง……"

"ฉันเลี้ยงพวกเขามาอย่างยากลำบากก็ทดแทนคืนให้ฉันอย่างนี้แต่ละคนต่างก็เป็นพวกอกตัญญูทั้งนั้น……โอ๊ย……ฉันไม่อยู่แล้วไม่อยู่แล้ว……"

นี่เหลือเพียงโจวหมิงเฟิ้งและไป๋หย่งกวงแล้วโจวหมิงเฟิ้งก็รู้สึกน้อยใจมากทันทีทันใดนั้นก็ร้องไห้ทั้งน้ำตาขึ้นมา

"พอแล้วพอแล้ว……ผมไปกับคุณ……ผมไปกับคุณก็ได้แล้ว……"

ไป๋หย่งกวงสูดลมหายใจลึกเผชิญหน้ากับสภาพการณ์อย่างนี้เขาก็ไม่มีวิธีใดๆ！