บทที่ 367 โกรธอย่างรุนแรง

เมื่อเฉินผิงอานลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องพักฟื้นแล้ว

สวมชุดของโรงพยาบาลเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความเจ็บปวดในร่างกายโดยเฉพาะหลังและขาเมื่อเขาขยับร่างกายเพียงเล็กน้อย

ต้องรู้ว่าการระเบิดครั้งใหญ่ในห้องผ่าตัดเฉินผิงอานได้ระเบิดแพทย์และพยาบาลทั้งหมดไปอีกด้านหนึ่งและยิ่งหลังของเขาปิดกั้นการระเบิดที่น่ากลัวเพราะเศษชิ้นส่วนที่บินทะลุเข้าไปในหลังและขาของเฉินผิงอานแพทย์ได้ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการทำความสะอาดแผล

แค่ไม่มีใครเชื่อว่าเฉินผิงอานจะตื่นขึ้นมาในเวลาไม่ช้า

เฉินผิงอานลุกขึ้นอย่างช้าๆบาดแผลและความเจ็บปวดนี้ไม่สำคัญกับเขาเลย

นอกจากนี้เฉินผิงอานยังแข็งแกร่งมากและอาการบาดเจ็บดังกล่าวไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขามากนัก

ในเวลานี้เฉินผิงอานรู้สึกเจ็บปวดมาก

ดวงอาทิตย์ตกที่นอกหน้าต่างเฉินผิงอานลุกขึ้นอย่างช้าๆและเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานของโรงพยาบาลเห็นได้ชัดว่านี่คือหอผู้ป่วยหนักเฉินผิงอานมองไปที่ดวงอาทิตย์ตกนอกหน้าต่างซึ่งเป็นสีแดงไปทั่วขอบฟ้าแล้ว

ในใจอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเด็กผู้หญิงที่เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

โจวตงเหมยตราบใดที่เฉินผิงอานนึกถึงชื่อนี้ก็มีความรู้สึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ

เขาน่าจะค้นพบว่าชิปพลังงานชนิดนี้ไม่ง่ายอย่างนั้นอย่างแน่นอน

แสงของพลบค่ำกระจัดกระจายไปทั่วห้อง

เฉินผิงอานยืนอยู่ที่หน้าต่างโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ด้วยวิธีนี้เขายืนอยู่เป็นเวลานานจนกระทั่งประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดออกและคณบดีมู่เหิงเชิงก็เดินเข้ามา

เมื่อมู่เหิงเชิงเห็นว่าเฉินผิงอานตื่นขึ้นมาใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและจากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงออร่าขนาดใหญ่ที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงจนสามารถฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ในช่วงเวลาสั้น...