บทที่ 486 ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องน้ำลายไหล

เจียงจี้หลิวเบิกตาโตด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
ประกายในดวงตาของเด็กหนุ่มแขนขาดสว่างไสวเหมือนดาวตกที่ปรากฏเพียงวูบเดียวก็เลือนหายไป
“เจ้าเคยเห็นแขนกลของอาจารย์ฉู่เหินหรือไม่?”
หลินเป่ยเฉินถามคำถามนี้ออกมาเป็นครั้งที่สองด้วยความหวั่นใจ
เพราะครั้งแรกที่เขาถามกงกง...