บทที่ 814 เก่งกาจเกินหน้าเกินตา

แต่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น สีหน้าของเยว่เว่ยหยางก็กลับมาเป็นปกติ
นางนำดอกบัวนั้นไปปักลงบนแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหินอย่างอ่อนโยน และกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอก บัดนี้แรงศรัทธาของชาวเมืองกลับมาแล้ว...