บทที่ 573 นายน้อย มันไม่ใช่นกขอรับ

“เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย เยว่หงเซียง”
หลินเป่ยเฉินอุทานออกมาด้วยความดีใจ “ไม่เจอกันนานเลยนะ ไหนขอกอดหน่อยสิ”
เขาแกล้งพูดออกไปตามประสาคนที่ชอบพูดจาเหลวไหล
แต่ใครจะไปคิดเลยว่าเยว่หงเซียงกลับเดินเข้ามาอ้าแขนโอบกอดหลินเป่ยเฉินแนบแน่นเสียอย่างนั้น
กลิ่นกายของเด็กสาวโชยขึ้นมาเตะจมูก
ให้ตายสิ
หอมจังเลย
หลินเป่ยเฉินสูดดมกลิ่นกายเยว่หงเซียงเข้าไปเต็มปอด
เยว่หงเซียงเดินทางไปเรียนต่อในเมืองหลวงและอยู่ดีๆ...