บทที่ 547 กระดูกทองคำ

‘เจ้าแน่ใจนะ?’
ข้อความก้อนดินบนผนังที่แน่นิ่งเมื่อสักครู่นี้พลันกลับมาขยับเขยื้อนอีกครั้ง
ฉินฉู่อี้เบิกตาโตด้วยความเหลือเชื่อ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเมื่อสักครู่นี้กระตุกระริก
“ไม่นะ…”
เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย
เปรี้ยง!
เสียงระเบิดปานฟ้าคำรามดังขึ้น
แสงสีขาวสว่างวาบ
ศีรษะของฉินฉู่อี้ระเบิดกระจายเหมือนลูกแตงโมถูกค้อนทุบ...