บทที่ 870 เขายังคงแสดงละครตบตา

สภาวะไร้น้ำหนักเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
รู้ตัวอีกที หลินเป่ยเฉินก็มายืนอยู่เบื้องหน้าตรอกดำมืดที่มีฝนพรำ
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง
แสงสว่างเลือนราง
นับเป็นภาพที่สวยงาม
สิ่งเดียวที่ขาดหายไปคือโฉมงามที่ยืนตากฝน
“นี่คงเป็นตรอกพิรุณสินะ?”
หลินเป่ยเฉินเดินเข้าไปในตรอกอย่างแช่มช้า
หยาดฝนที่โปรยปรายลงมาให้ความรู้สึกเสมือนของจริง
เช่นเดียวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ
นี่หรือคือความสามารถของผู้สร้างค่ายอาคมระดับเซียน?
คิดไม่ถึงเลยว่าในเจดีย์เซียนเหยียบเมฆจะมีค่ายอาคมที่สมจริงถึงขนาดนี้...