บทที่ 246 คนนี้เป็นแฟนของฉัน

"ช่างเถอะ!"

สิ่งที่ทำให้จินเฉิงผิดหวังคือเย่อเทียนโบกมือและปฎิเสธโดยตรง

"เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้"

หลังจากพูดจบเขาลุกขึ้นและพาหลินกุ้ยเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน!"

ตอนนี้จินหยวนหยวนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยได้พูดออกมา

เย่อเทียนหันหน้าไปมองอย่างเฉยชา

"พี่...พี่เย่อเทียนขอบคุณมาก"

ใบหน้าจินหยวนหยวนดูซับซ้อนเธอใช้เวลาอยู่พอสมควรจนพูดออกมา

เมื่อเห็นแบบนี้เย่อเทียนยิ้มและส่ายหัวจากนั้นก็เดินออกไป

หลินกุ้ยตามอยู่ข้างหลังอย่างใกล้ชิดไม่นานก็เดินหายไป

เมื่อเห็นเย่อเทียนจากไปอย่าว่าแต่ซุนเซวียนเลยแม้แต่จินเฉิงก็หายใจโล่งอก

เย่อเทียนคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

"พี่พี่ว่าพี่เย่อเทียนคนนี้เป็นใครกันแน่?"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของน้องสาวจินเฉิงก็ถอนหัวใจยาวๆแล้วพูดว่า

"ไม่รู้แต่..."

"พวกเราคงได้เจอกับผู้สูงศักดิ์แล้วล่ะ"

...

"ท่านครับพวกเราจะไปไหนกันครับ?"

หลังจากเดินมาไกลและเห็นว่าเย่อเทียนเดินอย่างไร้จนหมายหลินกุ้ยก็เลยถามอย่างระมัดระวัง

"นายกลับไปก่อนฉันจะไปที่แห่งหนึ่ง"

"ครับ!"

หลินกุ้ยตอบรับจากนั้นโค้งคำนับแล้วเดินจากไป

เย่อเทียนหยิบมุมปากแล้วเดินต่อไปไม่หยุด

เมื่อถึงตอนดึกหลินกุ้ยคิดไม่ถึงว่า

เย่อเทียนที่เคร่งขรึมมาตลอดได้เดินเข้าไปในไนต์คลับสุดหรู

"คุณครับคุณมาครั้งแรกหรือเปล่า?ให้ผมแนะนำให้ไหมครับ?"

ทันทีที่เย่อเทียนเข้ามาหญิงสาวที่แต่งตัวเปิดเผยก็ได้เดินเข้ามาสายตาที่มองเย่อเทียนเหมือนกับได้เห็นถังเงินลอยเข้ามา

"ไม่เป็นไร!"

เย่อเทียนไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ.โบกมือให้กับเธอจากนั้นก็เดินเข้าไป

"หึช่างไม่เข้าใจอะไรเลย"

หญิงสาวพูดออกมาจากนั้นหันหน้าแล้วไปรับแขกคนอื่นต่อ

ในไนต์คลับตอนนี้กำลังสนุก

เสียงดนตรีที่ทำให้หนวกหูชายและหญิงที่เต้นอย่างเมามันส์เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์และฮอร์โมน

เย่อเทียนนั่งอย่างโดดเดียวในมุมและดื่มคนเดียว

ช่างไม่เข้ากับสถานที่เลย

"สุดหล่อมาคนเดียวหรือ?ให้ฉันดื่มเป็นเพื่อนไหม?"

เสียงแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับสายกลิ่นอันหอมกรุ่นเงาที่สวยงามนั่งอยู่ตรงข้ามเย่เทียนอย่างน่าหลงไหล

เขากำลังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก

ในเรื่องนี้เย่อเทียนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

"ไม่ได้เจอกันหลายเดือนคิดไม่ถึงว่าเธอก็ยังมีแค่วิธีเก่าแบบนี้"

เหอะๆๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาหญิงสาวคนนั้นก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

"วิธีการไม่ต้องเยอะใช้ได้ผลก็พอแล้วแต่ว่าคุณช่างไม่เข้าใจอะไรเลย"

หลังพูดจบหญิงสาวก็รินเหล้าแล้วดื่มขึ้นมาน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นหญิงสวยที่เข้าหาเขาในเมืองหยู่ซูยุนเอ๋อ

ในขณะนี้เธอสวมชุดเดรสสั้นสีดำโดยมีผมของเธอพาดไว้ด้านหลัง

มีเสน่ห์กว่าเมื่อก่อนมากขึ้น

ทั่วทั้งบาร์มีสายตามากมายจ้องมายังตัวเธอ

สายตาเหล่านั้นต่างอิจฉาริษยาเย่อเทียน

"เธอน่าจะรู้จุดประสงค์ที่ฉันมาหา"

เย่อเทียนเล่นกับแก้วเหล้าแล้วพูดออกมา

"แน่นอนว่าฉันรู้แต่คุณต้องผิดหวังแน่ๆ"

ซูยุนเอ๋อโบกมือ"ครั้งนี้ฉันมาที่พักผ่อนที่เมืองหลวงคนเดียว"

เย่อเทียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธออย่างรุนแรงทำให้ซูยุนเอ๋อก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด

"เมื่อสามวันก่อนซูฮูมาถึงเมืองหลวงจากนั้นเธฮไปรับเขาตอนนี้เขาพักที่โรงแรมหยู่ฮั่ว"

เย่อเทียนพูดเบาๆทุกครั้งที่พูดใบหน้าของซูยุนเอ๋อก็ถอดสีหนัก

เธอนึกมาตลอดว่าการเคลื่อนไหวของตัวเองเป็นความลับมาก

นอกจากนี้ในระดับหนึ่ง

ความเคลื่อนไหวของเย่อเทียนก็อยู่ในสายตาของเขา

แต่คิดไม่ถึงว่าเย่อเทียนจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของเธอ

ซูยุนเอ๋อกัดฟันรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนหมุดและเข็ม

"แล้วไงล่ะ?สองพี่น้องมาเที่ยวในเมืองหลวงไม่ได้หรือไง?"

เย่อเทียนส่ายหัวอย่างแผ่วเบา:"มาเที่ยวไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแต่ฉันจะขอให้พวกเธอทำงานงานหนึ่งให้ฉัน!"

อะไรนะ?

ซูยุนเอ๋ออึ้ง

"งานอะไร?อย่างคุณต้องมาขอร้องฉันด้วยหรือ?"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเธอเย่อเทียนก็ส่ายหัวอีกครั้ง

"เมื่อถึงเวลาแล้วเธอจะรู้เอง"

พูดจบเย่อเทียนลุกขึ้นและจากออกไป

ซูยุนเอ๋อร์ดูกังวลเมื่อตามออกไปก็มีชายวัยยี่สิบต้นๆพุ่งเข้ามาหาเธอ

"ยุนเอ๋อที่แท้เธอก็อยู่ตรงนี้หาเธอง่ายจัง"

น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความตื่นเต้นหัวของเขามีแต่ซูยุนเอ๋อไม่ทันระวังก็ชนเข้ากับเย่อเทียนเขาโดนชนอย่างแรงและเกือบจะล้มลง

"ไอ้หนูเดินไม่มีตาหรือไง?เชื่อไหมเดี๋ยวฉันจะกระทืบแก?"

ชายหนุ่มยืนขึ้นเขาไม่ทันได้คิดก็ด่าเย่อเทียนออกมา

"รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?ถ้าทำเสื้อผ้าฉันเลอะแกไปขายตัวคงซื้อไม่ไหว!"

เย่อเทียนหยุดและมองเขาอย่างแผ่วเบา

"แปลกคน!"

หลังจากพูดจบเขาก็จะไปแต่ไหล่ขวาของเขาก็มีคนดึงไว้

"คุณชายหลินขอโทษทีแฟนของฉันมาแล้วฉันต้องไปแล้ว"

มือของซูยุนเอ๋อคว้าไหล่เย่อเทียนอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มให้กับคุณชายหลิน

แต่ในใจลึกๆเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

"ว่าไงนะ?แฟนของคุณ?"

เมื่อได้ยินแบบนี้ใบหน้าของคุณชายหลินก็เคร่งเครียด

สายตาที่จ้องมองเย่อเทียนไม่เป็นมิตรเข้าไปอีก

"ไอ้หนูแกทำเสี้อผ้าฉันเลอะอย่างน้อยก็ต้องคุกเข่าขอโทษไหม?จะเดินจากไปแบบนี้เลยหรือ?"

คุณชายหลินกัดฟันของเขาสายตานั้นสามารถฆ่าคนได้เลยในตาของเขาเย่อเทียนคงได้ตายไปหลายพันครั้งแล้ว

เขาจีบซูยุนเอ๋อไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว

ทุ่มเงินทุ่มใจไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

แม้จะทำแบบนี้แม้แต่มือของซูยุนเอ๋อเขาก็ไม่เคยได้เตะเลย

แต่ตอนนี้ซูยุนเอ๋อบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว?

ยิ่งไปกว่านั้นยังมากอดต่อหน้าของเขาแบบนี้คุณชายหลินจะทนได้ยังไง?

ในใจของเขาซูยุนเอ๋อเป็นสิ่งต้องห้ามและเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

ดังนั้นผู้ชายตรงหน้าเขาจะต้องตาย

"ไอ้หนูอย่าว่าฉันไม่เตือนแกนะเมื่อกี้แกชนฉันไม่ก็คุกเข่าขอโทษหรือไม่ก็หายไปจากเมืองหลวงแกเลือกเอาเองแล้วกัน"

เย่อเทียนไม่ได้มองเขาเลยแต่ว่าเอามือของซูยุนเอ๋อออกจากไหล่เขาเบาๆ

"ใสหัวไป!"

"แกพูดอะไรนะ?"

เมื่อได้ยินคำว่าใสหัวไปคุณชายหลินถึงกับชะงักใบหน้าเยือกเย็นอย่างรุงแรง

ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครกล้าพูดคำนี้กับเขาเลยเย่อเทียนนั้นถือเป็นคนแรก

ไอ้เด็กนี้มันคงอยากตายจริงๆ?

แม้แต่คนที่อยู่รอบๆก็มองเย่อเทียนด้วยสายตาที่อยากจะเห็นความชิบหายของคนอื่น

คุณชายหลินที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นถึงคุณชายหลินคุนแห่งเมืองหลวงแม้จะเป็นลูกนอกสมรสแต่คำว่าหลินคำเดียวก็เป็นตัวแทนของเรื่องมากมาย

แต่ไอ้หมอนี้จะให้หลินคุนใสหัวไปเขาต้องตายแน่

เมื่อเห็นหลินคุนโกรธซูยุนเอ๋อก็แสร้งยิ้มออกมาแล้วรีบเกาะแขนเย่อเทียนแน่นๆ

"คุณชายหลินต้องขอโทษจริงๆแฟนฉันพูดจาตรงเกินไปอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะครับ"