บทที่ 250 เรียกร้องความเป็นธรรม

น้ำเสียงของไม่เปิดโอกาสให้เย่อเฮ้าปฏิเสธ

เย่อเฮ้าอ้าปากค้างและไม่รู้ว่าเย่อเทียนต้องการจะทำอะไรกันแน่

แต่ตอนนี้ไม่ว่าเย่เทียนจะพูดอะไรเขาก็ทำได้เพียงเห็นด้วยอย่างเชื่อฟัง

"ใสหัวออกไป!"

เย่อเทียนพูดออกมาเบาๆเย่อเฮ้าเหมือนกับได้รับการอภัยโทษจากนั้นก็รีบลุกขึ้นมาแล้วรีบหนีออกไป

แม้แต่บอดี้การ์ดของตัวเองก็ไม่สนใจแล้ว

"ท่านครับต้องการให้ผม..."

หลินกุ้ยยังไม่ทันพูดจบเย่อเทียนก็ขัดจังหวะก่อน

"ไม่ต้องเรื่องบางเรื่องฉันต้องลงมือด้วยตัวเอง"

"ครับท่าน!"

หลินกุ้ยตอบรับอย่างเคารพเมื่อพูดจบก็ได้เห็นทางเข้าของวังสวรรค์หวิ๋งติงก็มีคนกลุ่มใหญ่เดินกันเข้ามา

จากทางนี้ก็สามารถมองเห็นคนสวมชุดไว้ทุกข์และยังได้ยินเสียงร้องไห้

ท่ามกลางฝูงชนยังมีโลงศพขนาดใหญ่มาด้วย

ภาพที่ประหลาดแบบนี้ทำให้ทุกคนหันไปมองกันใหญ่

วังสวรรค์หวิ๋งติงเป็นที่อยู่ของบุคคลสำคัญในเมืองหลวง

ภาพแบบนี้ไม่ค่อยได้เห็นกันมากนัก

"ท่านครับ.……"

หลินกุ้ยขมวดคิ้วกำลังจะพูดแต่ถูกเย่อเทียนหยุดไว้อีกครั้ง

"ไม่มีอะไรหรอก!ตระกูลหลินนี่ชื่อเสียไม่น้อยเลยจริงๆ"

หลังจากพูดจบเย่อเทียนก็โบกมือให้หลินกุ้ยอย่างแผ่วเบา

"อากุ้ยนายไปหาชิงหลงจะทำอะไรเขาจะรู้เอง!"

"ครับท่าน!"

หลินกุ้ยตอบรับและหันหน้าไป

แค่ตระกูลหลินเล็กๆจะทำอะไรนายท่านได้

เย่อเทียนก็ไม่ตื่นตระหนกอะไรเดินไปที่ศาลาเล็กๆแล้วนั่งลงบนม้านั่งหิน

"เย่อเทียนอยู่ไหนเอาชีวิตลูกฉันคืนมา!"

"เย่อเทียนเอาชีวิตมาแค้นนี้ต้องล้างด้วยเลือด"

...

ก่อนที่ผู้คนจะเข้ามาใกล้เสียงโห่ร้องและคำด่าได้เข้ามาในหูของเย่อเทียน

ไม่นานคนกลุ่มนั้นก็เข้ามาตรงหน้าของเย่อเทียน

โลงศพสีดำสนิทถูกวางบรรยากาศน่าแปลกมาก

"เย่อเทียนจะตายอยู่แล้วยังมีอารมณ์มานั่งสบายใจงั้นหรือก่อนตายจะพูดอะไรก็รีบพูดอย่าหาว่าเราไม่ให้โอกาสแก"

ผู้นำคือคนที่เย่อเทียนไว้ชีวิตในเมื่อคืนหลินเกอ

ในตอนนี้เขาดูหยิ่งผยองเหมือนว่าเขากำลังจะลงโทษเย่อเทียน

"หือ?แกก็คือเย่อเทียน?"

หลังจากที่หลินเกอพูดจบชายชราที่อยู่ข้างๆเขาก็จ้องมองไปที่เย่อเทียนด้วยดวงตาที่โหดร้าย

"แกเองใช่ไหมที่ฆ่าลูกชายฉัน?"

ชายชราชื่อหลินหยวนหุ่ยเป็นพ่อของหลินคุน

เมื่อลูกชายของเขาถูกฆ่าเขาไม่สามารถนิ่งได้เป็นธรรมดา

บวกกับการสนับสนุนของตระกูลหลินเขาเลยกล้าหาญแบบนี้จะมาเอาเรื่องเย่อเทียนให้ได้

"คุณอาหุ่ยครบมันคนนี้คือเย่อเทียนคือคนที่ฆ่าอาคุนครับ!"

ก่อนที่เย่อเทียนจะพูดหลินเกอก็รีบพูดอธิบาย

แต่ว่าใบหน้าของเย่อเทียนไม่ได้ใจอะไรเหมือนกำลังดูโชว์อะไรสักอย่าง

"ไอ้หนูแกฆ่าลูกชายฉันใช่ไหม?พูดออกมา"

น้ำเสียงของหลินหยวนหุ่ยดุร้ายเขาจ้องมองเย่อเทียนอย่างเคียดแค้น

"แล้วไง?"

มาถึงตอนนี้แล้วเย่อเทียนยังคงไม่เงยหน้าขึ้น

"ก็แค่ห่วยแตกฆ่าแล้วก็ฆ่าเลย!"

"อะไรนะ?"

เมื่อได้ยินเย่อเทียนพูดแบบนี้หลินหยวนหุ่ยโมโหเป็นอย่างมาก

ลูกชายเขาห่วยแตกจริงเขาไม่ปฎิเสธแต่เขาไม่ควรตายและตายอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

หลินหยวนหุ่ยไม่สนใจว่าเย่อเทียนจะเป็นใครเขาจะฝังเย่อเทียนไปพร้อมกับลูกชายของเขา

"ไอ้หนูแกทำให้ฉันโมโหแล้วฉันจะฝังแกทั้งเป็นพร้อมกับลูกชายของฉัน"

ดวงตาของหลินหยวนหุ่ยแดงก่ำสติของเขาค่อยๆโดนกลืนกินไป

เขามีเพียงความคิดเดียวในใจนั้นก็คือฆ่าเย่อเทียน

"ความคิดไม่เลวนะ!"

เย่อเทียนพูดเบาๆด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

"แต่ว่าหลินเกอไม่ได้บอกคุณหรือว่าคุณทำอะไรผมไม่ได้"

"อย่าปากดีเลยเย่อเทียนเป็นหนี้เงินก็คืนเงินเป็นหนึ้ชีวิตก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต"

เหมือนว่าหลินเกอจะใจเสาะเขากล่าวหาเย่อเทียนในมุมความยุติธรรม

"ฉันไม่สนใจว่าแกจะเป็นใครในเมื่อฆ่าคนแล้วก็ต้องโดนจำกัด"

"ใช่!"

หลังจากที่หลินเกอพูดจบเขาก็ได้รับเสียงสนับสนุนจากทุกคนในตระกูลหลินทันที

"ใช่แล้วเย่อเทียนในเมื่อฆ่าคนวันนี้แกก็ต้องตาย"

"ถ้าปล่อยให้คนตระกูลหลินถูกฆ่าง่ายๆแบบนี้ไม่ได้"

"เย่อเทียนรีบยอมแพ้แล้วให้จับดีๆ"

เมื่อเห็นเช่นนี้รอยยิ้มบนปากของหลินเกอก็กว้างขึ้น

"เย่อเทียนแกได้ยินหรือเปล่า?ไม่ว่ายังไงวันนี้แกจะต้องตาย"

"ฉันแนะนำให้แกยอมแพ้ซ่ะดีๆจะได้ไม่เจ็บตัวไม่ก็จัดการตัวเองซ่ะไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจที่จะให้แกได้ลองคำว่าตายดีกว่าเป็น"

"ถูกต้อง!"เมื่อเห็นหลินเกอพูดแบบนี้หลินหยวนหุ่ยก็รีบพูดต่อ

"เย่อเทียนวันนี้แกจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับลูกชายของฉัน"

เมื่อเผชิญหน้ากับการประณามของทุกคนเย่อเทียนยังคงนั่งเงียบไม่ขยับ

ไม่แม้แต่จะกระพริบตา

"ฉันก็อยู่นี้จะให้ฉันตายก็แล้วแต่ขอแค่พวกคุณมีปัญญาก็พอ"

เย่อเทียนเงยหน้าขึ้นและในดวงตาที่เย็นเยือกและดูเคร่งขรึง

"เย่อเทียนอย่าสามห้าวเกินไปวันนี้ฉันต้องจับตัวแกให้ได้"

เสียงของหลินเกอเต็มไปด้วยความมั่งใจ

"วันนี้ก็ให้ยอดฝีมือของตระกูลหลินสั่งสอนความเป็นคนให้แกก็แล้วกัน"

ขณะที่เขาพูดเขาโบกมืออย่างมีเลศนัย

"บอดี้การ์ดของตระกูลหลินอยู่ไหนจับตัวมัน"

"ครับคุณชาย"

ด้านหลังเขามีเสียงคำรามดังออกมา

ชายร่างใหญ่แปดคนที่แบกโลงศพมาก่อนยืนขึ้นทีละคน

ทุกคนมีรูปร่างใหญ่สูงร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นพวกฝึกฝนมาอย่างดี

"เย่อเทียนวันนี้แกมีปีกก็หนีไม่ได้แล้ว"

หลินเกอหัวเราะเยาะอย่างมีชัย

เขารู้ว่าเย่อเทียนสู้เก่งมากแต่ครั้งนี้เขาได้พานักสู้ฝีมือดีของตระกูลหลินมาไม่น้อย

การจัดการกับเย่อเทียนก็แค่เรื่องง่ายนิดเดียว

เขานึกไปถึงภาพที่ตัวเองจับเย่อเทียนและได้ทำคุณงามความดีให้แกตระกูลและได้รับตำแหน่งผู้นำของตระกูลแล้ว

"ก็แค่มดตัวหนึ่ง"

เย่อเทียนส่ายหัวเบาๆเขาแทบไม่อยากจะมองบอดี้การ์ดที่หลินเกอพูดถึง

แค่เพียงแค่คำสั้นๆทำให้บอดี้การ์ดทั้งแปดคนของตระกูลหลินโมโห

พวกเขาได้รับการคัดเลือกจากคนนับพันนับหมื่นและได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเลยได้มีวันนี้

แต่วันนี้การที่คนธรรมดาคนหนึ่งดูถูกเหยียดหยามนั้นเป็นเรื่องที่รับไม่ได้เด็ดขาด

ทั้งแปดคนมองหน้ากันยิ้มและวิ่งไปหาเย่อเทียน

เมื่อเห็นแบบนี้ไม่ว่าหลินเกอหรือหลินหยวนหุ่นและคนตระกูลหลินต่างก็หัวเราะอย่างได้ใจ

เห็นได้ชัดว่าเดี๋ยวเย่อเทียนจะโดนอัดจนหน้าบวมจมูกแตกแล้วคุกเข่าต่อหน้าพวกเขาร้องขอความเมตตา

น่าเสียดายที่จิตนาการของพวกเขาไม่ใช่ความจริง

เย่อเทียนไม่ได้ยืนกับการเผชิญหน้ากับพวกเขาทั้งแปดคน

เขาเพียงแค่ยกเท้าขวาขึ้นและเหยียบเบาๆกับพื้น

"ใสหัวไป!"

หลังพูดจบทันใดนั้นพลังที่น่ากลัวก็แผ่ออกมาจากเย่อเทียนไปยังบริเวณโดยรอบ

บอดี้การ์ดทั้งแปดรู้สึกว่าขาเบา

หลังจากนั้นก็ประหลาดใจที่ร่างกายของตัวเองลอยขึ้นไปเหมือนว่าวที่เชือดขาดลอยออกไปอย่างควบคมไม่ได้