บทที่ 228 เวรกรรม

"ขอ….ขอ ขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้อง!"

หยางไค่กลัวจนขวัญหายหมดแล้ว ไม่หลงเหลือความเย่อหยิ่งและจองหองก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิดเดียว

และถึงขั้นพูดจาติดๆขัดๆ ไม่กล้าสบตากับเย่อเทียน

"นี่คือคำสั่งเสียของนายเหรอ?"

เย่อเทียนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย...