บทที่ 249 ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว

"ตื่นแล้วเหรอ?กินอาหารเช้าสิฉันเพิ่งซื้อมา"

เมื่อเห็นเย่อเทียนลงจากชั้นบนซูยุนเอ๋อก็เหมือนเป็นภรรยาชี้ไปที่น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋บนโต๊ะน้ำเสียงนั้นถือว่าอ่อนหวานมาก

ถ้าเปลี่ยนเป็นชายคนอื่นเกรงว่าคงจะหลงจนไม่รู้ว่าตัวเองแซ่อะไรแล้ว

คงจะมีเพียงเย่อเทียนเท่านั้นที่พยักหน้าอย่างใจเย็น

และไม่ได้มองไปที่ซูยุนเอ๋อเขานั่งที่โต๊ะแล้วกินขึ้นมา

"เฮ้คุณไม่กลัวฉันวางยาพิษเหรอ?"

ซูยุนเอ๋อเข้ามาและมองไปที่เย่อเทียนอย่างสนุกสนาน

เย่อเทียนไม่เงยหน้าและดื่มน้ำเต้าหู้เข้าไป

"คุณไม่ทำหรอก!"

"คุณเชื่อฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ซูยุนเอ๋อยิ้มจนใบหน้าจะกลายเป็นดอกไม้แล้วการตอบสนองของเย่อเทียนทำให้เธอมีความสุขมาก

"ฮิฮิเป็นไงบ้างในบ้างมีผู้หญิงคอยทำงานให้สะดวกใช่ไหมล่ะ?วางใจเถอะฉันจะเป็นภรรยาที่ดีอย่างแน่นอน"

ตอนที่พูดสายตาของซูยุนเอ๋อไม่เคยละจากเย่อเทียนเลย

แม้ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อเล็กน้อยและน่าหลงไหลมาก

แต่น่าเสียดายที่เย่อเทียนไม่ได้มองเธอตั้งแต่ต้นจนจบ

หลังจากกินอาหารเช้าแล้วเขาลุกขึ้นและออกไปข้างนอก

"เฮ้คุณจะไปไหน?"

ซูยุนเอ๋อตะโกนจากด้านหลังแต่เย่อเทียนไม่ได้หันกลับไปมอง

ซูยุนเอ๋อเม้มปากอย่างไม่พอใจและไปล้างจานอย่างทำอะไรไม่ได้

ในอีกด้านหนึ่งเย่อเทียนเพิ่งออกจากบ้านแต่กลับเห็นหนุ่มอายุประมาณยี่สิบต้นๆยืนอยู่ที่หน้าประตูแต่งกายด้วยชุดลำรองกำลังมองเขาผ่านกระจก

"เฮ้รปภเมื่อกี้ผู้หญิงที่เข้าไปเป็นแม้บ้านของบ้านนี้ใช่ไหม?ว้าวช่างน่าหลงไหลจริงๆ"

เมื่อเห็นเย่อเทียนออกมาหนุ่มน้อยก็พูดจาหยิ่งผยอง

เพียงแค่สีหน้าและน้ำเสียงก็ได้เห็นถือความโรคจิตของเขาแล้ว

และผู้หญิงที่เธอพูดถึงก็เป็นซูยุนเอ๋อเอง

สาวสวยภัยเยอะคำนี้ไม่ผิดเลยจริงๆ

เย่อเทียนไม่สนใจเขาและเดินออกไปเฉยๆ

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มไม่ยอมละเลิกเดินเข้าไปแล้วหยุดเย่อเทียนไว้

ในขณะที่พูดเขาหยิบเงินฟ่อนใหญ่ออกมาแล้วโยนตรงหน้าเย่อเทียน

"เฮ้ตอนนี้แกเข้าไปเรียกผู้หญิงคนนั้นออกมาเงินพวกนี้ก็จะเป็นของนายเป็นไงบ้างถือว่าคุ้มใช่ไหม?นี้ถือเป็นเงินเดือนของแกหนึ่งเดือนแล้ว"

"ใสหัวไป!"

เย่อเทียนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดออกมาเบาๆใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

"แกพูดอะไรนะ?"

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วและใบหน้าของเขาเคร่งขรึม

"ไอ้หนูถ้าแน่จริงก็พูดอีกครั้งสิ?แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?เชื่อไหมว่าแค่ฉันพูดคำเดียวก็สามารถทำให้แกอยู่ที่นี้ไม่ได้?"

ใบหน้าของชายหนุ่มเคร่งขรึมแล้วโยนเงินใส่ตัวของเย่อเทียน

"ฉันให้เงินกับแกให้แกทำงานให้ถือว่าเป็นบุณของแกแล้วตอนนี้รีบไปเรียกคนออกมาไม่งั้นฉันเอาแกคลานกลับไปแน่"

ชายหนุ่มทนไม่ไหวแล้ว

แต่เขาไม่ทันสังเกตเงินที่เขาโยนออกมาก่อนจะถึงตัวของเย่อเทียนมันได้หยุดลงอย่างไม่น่าเชื่อและไม่ได้โดนตัวของเย่อเทียนแม้แต่น้อยแล้วลงไปกองกับพื้น

"ใสหัวไปไกลๆ!"

สีหน้าเย่อเทียนเฉยชาระหว่างที่พูดพลังในตัวก็ได้แผ่ซ่านออกมา

ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขาถูกภูเขาชนกระเด็นลอยขึ้นไปแล้วกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

ตัวของเขาเหมือนสิ่งของกระแทกลงบนพื้นดูน่าสมเพศสิ้นดี

"โอ๊ยยยยเชี่ยเจ็บเป็นบ้า"

ชายหนุ่มยิ้นกัดฟันด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นว่าเย่อเทียนจะเดินจากไปก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

"ไอ้ห่าเอ๋ยกล้าทำฉันเย่อเฮ้าแกไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม?บอดี้การ์ดอยู่ไหนจับไอ้หมอนี่ทีสิฉันจะตัดมือของมันด้วยตัวเอง"

เย่อเฮ้าโกรธจนตัวสั่นเขาโบกมือให้กลับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังจากนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปล้อมรอบเย่อเทียนไว้

หน้าตาทุกคนไม่เป็นมิตรเลยแต่ก็ยังไม่กล้าทำอะไร

เมื่อเห็นแบบนี้เย่อเทียนก็หยุดจากนั้นก็ทำหน้าเคร่งขรึม

"หาที่ตาย!"

"ไอ้หนุ่มจะตายอยู่แล้วยังปากดีอีกนะ?วันนี้ฉันจะเอาแกให้ตายไปเลย!"

เย่อเฮ้าเพิ่งจะหายใจสะดวกขึ้นมาในใจก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

"พวกแกยังหยุดโง่อยู่ทำไม?อัดมันเลยถ้าตายฉันรับผิดชอบเอง"

เมื่อเห็นว่าคุณชายของตัวเองเอาจริงบอดี้การ์ดทั้งสี่ห้าคนก็ไม่กล้าหยุดจากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาเย่อเทียน

"หยุด!"

ในเวลานี้เสียงตะโกนดังทำให้ทุกคนตกใจ

หลินกุ้ยร่างกายตัวใหญ่ได้ออกมาจากวิลล่าแล้วเดินไปหลังเย่อเทียนทำให้บอดี้การ์ดหลายคนกลัวจนไม่กล้าเดินเข้าไป

"ไอ้หนูกล้ารบกวนท่านแบบนี้โทษถึงตายนะ!"

หลินกุ้ยตะคอกออกมาร่างกายเขาก้าวไปข้างหน้ามือขวาคว้าคอเสื้อของเย่อเฮ้าใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็ยกตัวของเขาขึ้นมาง่ายๆ

"เอ่อแค่กๆๆ..."

ใบหน้าของเย่อเฮ้าชีดเซียวแต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากมือของหลินกุ้ยได้

"แกแกจะทำอะไรน่ะ?พวกคุณชายของพวกเราเดี๋ยวนี้นะ?

เมื่อเห็นเช่นนี้บอดี้การ์ดพวกนี้ก็กังวลขึ้นมาแต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวหลินกุ้ยเป็นอย่างมาก

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณชายเป็นคนตระกูลเย่อถ้าลงมือแบบนี้ก็ถือว่าเป็นศัตรูกับตระกูลเย่อ"

หัวหน้าบอดี้การ์ดเห็นว่าคุณชายของตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วก็เลยยกตระกูลขึ้นมาขู่

เพราะคำว่าตระกูลเย่อนั้นแม้ว่าจะอยู่ในเมืองหลวงที่กว้างใหญ่แต่ก็ถือว่ามีหน้ามีตาไม่น้อย

"ตระกูลเย่อ?"

เย่อเทียนพูดออกมาจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

"ทำไหมกลัวแล้วหรือ?ในเมื่อกลัวแล้วก็ปล่อยคุณชายของเราเดี๋ยวนี้แล้วคุกเข่าขอโทษไม่งั้นไม่มีใครช่วยแกได้แน่นอน"

หัวหน้าบอดี้การ์ดคิดว่าเย่อเทียนกลัวแล้วน้ำเสียงก็ยิ่งเย่อหยิ่งได้ใจขึ้นมา

"บังอาจคุกเข่าเดี๋ยวนี้!"

เย่อเทียนสีหน้าเปลี่ยน

ตุบ!

บอดี้การ์ดตรงหน้าทั้งห้าคนคุกเข่าโดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ในตอนนี้ราวกับเย่อเทียนเป็นเทพเจ้าเข้าสิงทำให้ทุกคนโต้กลับไม่ได้

บอดี้การ์ดหน้าถอดสีภายในใจตอนนี้กลัวเย่อเทียนสุดชีวิต

"หึไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลย"

หลินกุ้ยตะคอกออกมาแล้วโยนเย่วเฮ้ากระแทกกับพื้น

เยว่เฮ้าร้องคร่ำครวญเจ็บปวดหอบอย่างหนักแต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

เขารู้ตัวว่าครั้งนี้ได้เจอตอแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเย่อเทียนเป็นเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของวิลลา1เท่านั้น

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเย่อเทียนจะเป็นเจ้าของวิลล่าหนึ่ง?

ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลเย่วในวังสวรรค์แห่งนี้พวกเขาได้เพียงวิลล่า2เท่านั้น

ในส่วนของเจ้าของวิลล่า1นั้นเป็นปริศนามาโดยตลอด

ตอนนี้เจ้าของวิลล่าหมายเลข1ได้เกิดแล้ว?

"ดูเหมือนว่าตระกูลเย่วจะไม่มีคนชื่อเย่อเฮ้านะ?"

เย่อเทียนมองเย่อเฮ้าและถามอย่างแผ่วเบา

"นายท่านถามนายก็ตอบเร็วๆสิ"

เมื่อเห็นเย่อเฮ้าไม่พูดหลินกุ้ยก็ถีบไปที่ตัวเขาเจ็บจนเย่อเฮ้าแทบจะร้องไห้หาพ่อแม่

"ฉัน...ฉันเป็นญาติของตระกูลเย่อถือว่าเป็นครึ่งหนึ่งของตระกูลเย่อ"

เย่อเฮ้าร้องไห้แล้วพูดความจริงออกมา

ถ้าเขาเป็นสายตรงของตระกูลเย่อเขาจะมีความสุขและความมั่งคั่งไม่รู้จบและอยากได้อะไรก็ได้หมด

"ญาติงั้นหรือ?ถ้างั้นก็ช่างเถอะ!"

เย่อเทียนพูดออกมาเบาๆ

"กลับไปบอกครอบครัวของนายพรุ่งนี้ทั้งวันห้ามออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียวฉันมีเรื่องจะไปถาม"