บทที่ 248 ก็แค่ตัวตลก

"เย่อ....เย่อเทียน?"

หลินเกอสะดุ้ง

จากนั้นราวกับว่าเขานึกอะไรได้ขึ้นมาดวงตาเบิกกว้างใบหน้าดูตื่นเต้น

"แก...แกก็คือเย่อเทียนคนนั้น?"

เสียงของหลินเกอนั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ประโยคนี้ทำเอาคนอื่นๆอึ้งไปตามๆกัน

แต่ในใจของหลินเกอกลับร้อนรุ่มไปหมดแล้ว

เย่อเทียนคนที่เล่าสืบกันมาว่าเป็นฆาตกรที่ฆ่าท่านผู้เฒ่าสองของตระกูลหลินมิใช่หรือ?

ตอนนั้นตระกูลหลินต้องการจะแก้แค้นอยากจะจัดการกับเย่อเทียน

แต่สุดท้ายก็ถูกผู้นำประจำตระกูลห้ามไว้

หลินเกอคิดไม่ถึงว่าเย่อเทียนคนนี้จะกล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง

และกล้าประกาศศักดาแบบนี้

เขาไม่กลัวว่าตระกูลหลินจะไม่แก้แค้นงั้นเหรอ?

"แล้วนายคิดว่าไงล่ะ?"

เย่เทียนเหลือบมองเขาเบาๆ

"ดูเหมือนว่านายยังมีประโยช์นฉันไม่อยากจะฆ่านาย"

"กลับไปบอกหลินหยวนคุนว่าฉันจะไปร่วมงานศพของท่านผู้เฒ่าสองด้วยตัวเองและได้เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้แล้ว"

เย่อเทียนพูดอย่างเย็นชาน้ำเสียงเคร่งขรึมและหลินเกอไม่กล้ามิแต่จะโต้ตอบ

"เย่อเทียนแกอย่าหยามคนอื่นแบบนี้"

หลินเกอกัดฟังใบหน้าทั้งเขียวและแดง

ในฐานะทายาทสายตรงของตระกูลหลินนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้

"ฉันนับสามถ้าไม่ทำตามตาย!"

เย่อเทียนมองเขาอย่างแผ่วเบาและยกนิ้วขึ้น!

"หนึ่ง!"

ทั้งไนต์คลับเงียบลงในชั่วพริบตา

ทุกคนกำลังรอดูว่าหลินเกอจะเลือกยังไง

หลินเกอกัดฟันแล้วกำมือแน่นแม้ว่าในใจจะกลัวมากแต่ก็ไม่อยากจะประนีประนอม

"สอง!"

เย่อเทียนนั้นไม่ได้สนใจอะไรมากมายชูนิ้วที่สองออกมา

"โอเคถือว่าแกแน่!"

ใบหน้าของหลินเกอถอดสีในที่สุดเขาก็ยอม

เขามีลางสังหรณ์ว่าถ้าไม่ยอมเย่อเทียนคนนี้จะต้องฆ่าเขาจริงๆแน่

"เย่อเทียนหลังจากนี้ห้าวันที่งานศพของลุงสองเราเจอกัน"

หลินเกอกัดฟันและพูดข่มขู่แล้วโบกมือให้คนนำศพของหลินคุนออกไปจากนั้นเขาก็เดินจากไป

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เขาเสียหน้าไปหมดแล้ว

นี้.……

มองหลินเกอเดินออกไปเฉยๆ

ทุกคนก็ตะลึง

หลินเกอกลัวแล้วหรือ?

เย่อเทียนคนนี้เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์มาจากไหนกันทำไมไม่เคยได้ยินชื่อเสียงมาก่อนเลย?

แต่เย่อเทียนเพิกเฉยต่อสายตาของคนอื่นโดยสิ้นเชิงหันหลังกลับและเดินจากไป

ทุกคนหลีกทางให้

แม้แต่หลินเกอยังกลัวแล้วยังมีใครกล้าต่อกรกับเย่อเทียนอีก?

แน่นอนว่าซูยุนเอ๋อร์หันสายตาไปมาจากนั้นก็ได้เดินตามออกไป

เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ

ตอนแรกคิดว่าเย่อเทียนกับตระกูลหลินจะสู้กันแล้ว

ไม่คิดว่าหลินเกอและหลินคุนสองพี่น้องจะไร้น้ำยาถึงเพียงนี้

ทำให้ความพยายามของเธอสูญเปล่า

"เย่อเทียนรอก่อนคงไม่ทิ้งฉันไว้ที่นี้คนเดียวใช่ไหม?"

ดูเหมือนว่าเย่อเทียนจะไม่ได้ยินแล้วเดินต่อไปไม่มีการหันมาสนใจอะไรทั้งนั้น

นี่ทำให้ซูยุนเอ๋อหน้าย่นและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ไอ้เย่อเทียนคนบ้านไอ้เย่อเทียนตัวเหม็นหึฉันก็ไม่ได้สนใจคุณหรอก"

เพียงแต่……

เย่อเทียนเรียกรถเพิ่งจะนั่งเข้าไปซูเย่อเอ๋อก็เหมือนกับนางจิ้งจอกพุ่งเข้ามา

สัมผัสที่นุ่มนวลบนร่างกายของเย่อเทียนควบคู่ไปกับกลิ่นหอมสดชื่นทำให้เย่เทียนชะงัก

"คุณจะมาทำไม?"

อย่างไรก็ตามซูยุนเอ๋อร์ไม่สนใจเรื่องนี้และกอดแขนของเขาโดยตรง

"ฮึ่มอย่าคิดว่าจะโยนฉันออกไปคืนนี้คุณไปไหนฉันจะไปที่นั้นด้วย"

ใบหน้าของเย่อเทียนเคร่งเครียดพูดอะไรไม่ออก

"คุณครับไปไหนครับ?"

คนขับหันหน้ามาถามและมองไปที่ซูยุนเอ๋อ

"วังสวรรค์หวิ๋งติงวิลล่า1!"

เย่อเทียนขี้เกียจจะยุ่งกับซูยุนเอ๋อแล้วบอกที่อยู่ออกไป

"วังสวรรค์หวิ๋งติงยังเป็นวิลล่า1?"

เย่อเทียนไม่คิดอะไรแต่คนขับรถถึงกับตกใจ

วังสวรรค์หวิ๋งติงเป็นวิลล่าที่ดีที่สุดในเมืองหลวงและเป็นวิลล่าที่มีชื่อเสียงที่สุด

ผู้ที่สามารถเข้าพักในวิลล่าเบอร์หนึ่งนั้นจะต้องเป็นคนใหญ่คนโตอย่างแน่นอน

"ได้ครับท่าน!"

คนขับตอบน้ำเสียงนั้นพูดออกมาด้วยความเคารพ

แม้ว่าเขาจะอยากรู้เกี่ยวกับซูยุนเอ๋อแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะมองอีก

รถแล่นไปในเมืองไม่นานก็มาถึงวังสวรรค์หวิ๋งติง

เมื่อรถหยุดได้พอกับการตรวจดูความเรียบร้อยของหน่วยรักษาความปลอดภัยหลังจากเย่อเทียนและซูยุนเอ๋อลงจากรถคนขับก็ขับออกไปอย่างรวดเร็วแม้แต่เงินก็ลืมเอา

"ว้าวนี่บ้านคุณเหรอ?สวยและใหญ่มาก"

เมื่อมองไปที่วิลล่าตรงหน้าซูยุนเอ๋อที่ถือว่าได้เห็นอะไรมาแล้วมากมายก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

ยากที่จะจินตนาการได้ว่าใจกลางเมืองที่ล้อมรอบด้วยอาคารสูงยังคงมีพื้นที่วิลล่าที่หรูหราและสวยงามขนาดนี้

และไม่ต้องพูดถึงวิลล่า1เพราะมันสมชื่อและเหมือนสวรรค์จริงๆ

เย่อเทียนพยักหน้าเล็กน้อยไม่ตอบและเดินเข้าไปก่อน

วิลล่า1เป็นวิลล่าที่ดีที่สุดในเมืองหลวงไม่รู้ว่ามีคนใหญ่คนโตตั้งเท่าไหร่ต่อให้เคยได้เข้าชมแต่ก็ไม่เคยมีบุญได้เข้าพัก

อย่างไรก็ตามในตอนนี้วิลล่าเบอร์หนึ่งกลับเต็มไปด้วยฝุ่น

เพราะนี่เป็นวิลล่าที่คนในอนาจักรมังกรมอบให้เขาให้วันที่เขาขึ้นรับตำแหน่งนายพลเมื่อหลายปีก่อน

แม้แต่เย่อเทียนเองก็เพิ่งจะมาเป็นครั้งแรก

เมื่อเข้ามาในวิลล่าซูยุนเอ๋อก็เหมือนกับคนบ้านนอกเข้าเมืองมองไปรอบๆอย่างสนใจแต่สำหรับเย่อเทียนกลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

"ซูยุนเอ๋อตอนนี้มีแค่ชายหนึ่งหญิงหนึ่งเธอควรจะไปได้แล้วมั่ง?"

น้ำเสียงของเย่อเทียนเหมือนกับไล่แขกตรงๆ

ตอนแรกที่บรรยากาศน่าหลงไหลได้หายไปในพริบตา

"เฮ้คุณขี้เหนียวเกินไปไหม?มีห้องเยอะขนาดนี้จะให้ฉันพักสักห้องไม่ได้เลยหรือ?"

หลังจากพูดจบไม่ว่าเย่อเทียนจะว่ายังไงร่างกายเล็กๆของเธอก็ได้นั่งไปที่โซฟา

"ฉันได้ตัดสินใจแล้วต่อไปจะมาพักที่นี้คุณไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม?"

"ก็แล้วแต่คุณ"เย่อเทียนโบกมือเบาๆไม่ได้มองเธอหันหน้าเดินขึ้นชั้นสองไป

"หึเย่อเทียนนะเย่อเทียนครั้งนี้อย่าคิดว่าจะหลุดไปจากมือของฉันได้"

เมื่อเห็นเย่อเทียนจากไปซูยุนเเอ๋อก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อจากนั้นก็ส่งข้อความออกไปสองสามข้อความ

ในดวงตาของเธอมีแสงที่ซับซ้อนปรากฏขึ้น

...

ไม่มีอะไรในคืนนั้นเช้าวันที่สองเมื่อเย่อเทียนตื่นหลินกุ้ยก็ได้ส่งหนังสือพิมพ์มาให้

ด้านบนคำว่า'งานศพท่านผู้เฒ่าหลินหยวนเหอ"และคำว่า"เย่อเทียน"และเห็นได้อย่างชัดเจน

"ท่านครับเห็นได้ชัดว่ามีคนตั้งใจปล่อยข่าวของท่านออกไป"

น้ำเสียงของหลินกุ้ยยังคงเย็นชา

"ไม่เป็นไรปล่อยพวกเขาไป"

เย่อเทียนไม่สนใจและโยนหนังสือพิมพ์ไปข้างๆ

ข่าวการเสียชีวิตของหลินหยวนเหอตระกูลหลินปิดกั้นไว้แล้ว

ไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะยกเว้นเพียงคนไม่กี่คนที่รู้

แต่เมื่อเย่อเทียนเข้ามาในเมืองหลวงเพียงค่ำคืนข่าวนี้ก็ถูกแพร่ออกไป

เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจ

"ท่านครับจะให้ผมไปสั่งสอนพวกเขาหน่อยไหมครับ?"หลินกุ้ยได้เสนอออกมา

เย่อเทียนส่ายหัวอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรแค่ตัวตลกเล็กๆแต่ก็ทำให้ฉันประหยัดเวลาได้เยอะ"

หลังจากพูดเสร็จก็เดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง

ในห้องโถงซูยุนเอ๋อตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว

ไม่เรื่องที่คาดไม่ถึงก็คือไม่เพียงแต่จะซื้ออาหารเช้าเธอได้ได้ถูพื้นในห้องโถงไปหนึ่งรอบ