บทที่ 145 ความเจ็บปวดที่เหลืออยู่

แต่ผมกลับคิดไม่ถึงว่ามั่วซิงจะมีความแค้นเคืองเรื่องนี้อยู่ในใจ

ผมรอให้ถึงเวลาเลิกงานอยู่ที่บริษัทตามปกติ และเธอก็ไม่ได้ปรากฏตัวมาอีกเลยตลอดช่วงบ่าย ผมจึงคิดว่าเธอลืมเรื่องนี้ไปแล้ว...