บทที่ 147 ขอทาน

ขอทานเดินกะเผลกๆออกไปไกล ผมนอนเปลือยกายอยู่ในพื้นที่โล่ง ผมหันหัวแล้วมองไปรอบๆ อย่างหนัก ที่ไกลๆมีบ้านอยู่ไม่กี่หลังที่กระจัดกระจายออกไป

ภายในใจของผมเดาว่า น่าจะถูกมั่วซิงทิ้งไว้ในที่ร้างแห่งหนึ่งแล้วมั้ง

ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมใจอำมหิตจริงๆ...