บทที่ 297 ที่หลบภัย

เช้าตรู่วันถัดมา หลังจากทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนคุณปู่เสร็จ ก็ผมเตรียมตัวกลับ คุณปู่ยังคงรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่เล็กน้อย เขาถามผมว่าทำไมถึงไม่ค้างต่ออีกสักคืนแล้วค่อยกลับไปล่ะ

ผมจึงบอกว่าเจิ้งเหม่ยหวาอยู่บ้านเพียงคนเดียว...