บทที่ 268 หน้าแดง

ผมรู้สึกตกตะลึงอยู่นานมาก เกาหัวยิก ๆ และอยากจะพูดว่าผมขอตัวก่อนดีกว่า ส่วนซุนน่าก็ถอนกางเกงของหลัวจงเหรินออกไปแล้ว ขนาดผู้ชายที่โตแล้วอย่างผมเห็นแล้วก็ยังหน้าแดง

หลัวจงเหรินยกขาข้างหนึ่งของซุนน่าขึ้นมา...