บทที่ 333 เพดาน

หลังจากวางสายจากแม่ ผมเอนตัวพิงกับทางเดินของโรงพยาบาลโดยก้มหัวลง วินาทีนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนล้มเหลวอย่างมาก ทันใดนั้นก็เริ่มที่จะไตร่ตรอง เป็นเพราะสิ่งที่ผมใฝ่หานั้นผิดไปจากความตั้งใจเดิมของตัวเองหรือเปล่า?

สิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบมีมากเกินไป...