บทที่168 ตระกูลฉินผู้ไร้เดียงสา

ณ วัดร้างแห่งหนึ่งในเมืองหลวงของต้าเว่ย

เปลวเพลิงสีแดงจากกองไฟที่ถูกจุดขึ้นกลางวัดร้างสว่างไสว ลมหนาวจากฤดูเหมันต์พัดผ่านรอยแตกร้าว กรีดเข้าผิวกายราวกับใบมีดแหลม

ฉินซูโหรวถูกโยนเข้ามุม...