บทที่ 253 โทษไม่ควรถึงตาย

เมื่อสักครู่นี้ เถ๋าจี๋คุกเข่าลงร้องขอความเมตตา เอาแต่ร่ำไห้คร่ำครวญราวกับเซียวเฉวียนเป็นผู้ช่วยให้รอดของตน

หากหันมามองท่าทีในยามนี้ ช่างไม่ต่างจากปากสุนัขย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้[1]!

“โอ้...