บทที่ 1848 มิจงรักภักดี

แม้แต่ในความฝัน ท่านนักปราชญ์ก็มิเคยคิดมิเคยฝันว่าตนเองจะมีวันนี้!

นี่หรือคือตัวแทนของสวรรค์ ช่างน่าขายหน้าพระเจ้าเสียจริง!

ทว่า เสียหน้ายังดีกว่าตนเองต้องเสียชีวิต!

ท่านนักปราชญ์จึงคิดคำนึงถึงความปลอดภัยของตนเองเอาไว้ก่อน

จึงได้จำใจกินรากหญ้าและเปลือกไม้ไปเช่นนี้

หากแต่เสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่จะสงสัยในโชคชะตาในชีวิตของตนเอง

เขาพลางเอ่ยถามด้วยท่าทีสับสนว่า...