บทที่ 2016 เกินกว่าจะควบคุม

หลายคนอดไม่ได้ที่จะมองคนผู้นั้นด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

เมื่อตระหนักได้ว่าตนเองทำให้ทุกคนขุ่นเคือง คนผู้นั้นก็ไม่กล้าส่งเสียงออกมา ก้มหน้าเหมือนเงียบราวกับนกกระทา

เสียงที่ชาวบ้านพูดไม่ได้ดังมากนัก...