บทที่ 682 เงาของเหวลึก

“ฮู่ว”

ครั้นเซียวเฉวียนเดินเข้าไป สายลมอึมครึมสายหนึ่งก็โบกพัด พัดจนกระทั่งต้นไม้ในเรือนหลังนั้นสั่นไหวไปมา

กลิ่นอายเย็นยะเยือกของกระบี่ชีวัน น่ากลัวเป็นที่สุด

กระทั่งกลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกห้องก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันยะเยือกนี้

แค่คิดก็รู้แล้วว่า...